“พี่อิศ...พี่อิศ...รอบัวด้วยค่ะ...รอด้วย...อย่าทิ้งบัวไปค่ะ...รอด้วย”
กอบัวร้องเรียกเมื่อเห็นอิศราจากด้านหลัง เขาเดินไปข้างหน้าและเธอพยายามเดินตามแต่ไม่ทัน หญิงสาวเอื้อมมือออกไปและเกือบจะคว้าเขาไว้ได้แต่แล้วร่างสูงใหญ่กลับเลือนหายไปในหมอกสีจาง
“บัว...บัว...นี่แม่เองนะ...รู้สึกตัวแล้วเหรอลูก”
เสียงเรียกทำให้กอบัวสะดุ้งตื่น และเมื่อลืมตาก็เห็นใบหน้าของปรียา ข้าง ๆ กันนั้นคือพงศกร หญิงสาวกระพริบตาถี่ๆ และมองไปรอบห้องเมื่อสติสัมปชัญญะกลับคืนมาเต็มร้อย มันเป็นห้องสี่เหลี่ยมที่มีสัญลักษณ์ของโรงพยาบาล และเธอกำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย
“แม่...แม่คะ”
“บัว...ไม่เป็นไรแล้วลูก ไม่เป็นไรแล้วนะ บัวปลอดภัยแล้ว ลูกของหนูก็ปลอดภัยแล้วนะจ๊ะ”
“แม่...พ่อ...แล้วพี่อิศล่ะคะ...พี่อิศถูกรถชนค่ะแม่“
ปรียาพยักหน้า น้ำตาไหลออกมา นางลูบใบหน้าซีดของบุตรสาวที่นอนเบิกตาโพลง นัยน์ตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกแล
