อิสราผลักร่างเล็กลงไปนั่งบนโซฟา ความเคียดแค้นและเจ็บปวดฉายชัดในดวงตาคู่นั้น กอบัวไม่ร้องออกมาแม้แต่นิดเดียว
“ขอบคุณค่ะพี่อิศที่ให้อิสระกับบัว บัวสัญญานะคะว่าจะไม่มายุ่งเกี่ยวและขอให้พี่อิศโชคดี กลับไปใช้ชีวิตอยู่กับคนที่พี่อิศรัก...ลาก่อนค่ะ”
กอบัวเอ่ยเสียงเบาหวิว ที่จริงเธอแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกขึ้นแต่พลังบางอย่างผลักดันให้เธอลุกและเดินออกไปจากบ้านหลังนั้นโดยไม่ยอมเหหลียวหลังกลับไปมองร่างสูงที่ยืนดวงตาแดงก่ำ อิศรากำหมัดแน่น ก่อนแต่งเขาอยากเป็นอิสระแทบใจจะขาด แต่ตอนนี้เขากลับอยากยื้อร่างเล็กบอบบางนั้นเอาไว้ หากทว่าก็ดูเหมือนทุกอย่างสายไปและไม่อาจยื้อกลับคืน
อิศรานั่งจ้องมองเอกสารบนโต๊ะพลางทอดถอนใจหลายครั้งหลายหน เป็นเวลาเกือบสองสัปดาห์ผ่านมาแล้วนับตั้งแต่เขาใช้อารมณ์ขับไล่กอบัวออกจากบ้านและนับแต่วันนั้นมาเขาไม่เคยมีความสุขทั้งนอนไม่หลับแม้แต่คืนเดียว แม้ว่าเจนสุดาพยายามแวะเวียนมาหาเขา น
