“พี่อิศคะ...ให้บัวกลับบ้านเถอะค่ะ”
กอบัวกระซิบตอบเสียงขาดเป็นห้วง เธอทั้งตกใจและทำอะไรไม่ถูก มันเป็นนิสัยที่น่าอับอายของผู้หญิงคนหนึ่งที่ทนแทบไม่ไหวเมื่อมองไม่เห็นแสงสว่าง เธอโกรธตัวเองที่ขจัดนิสัยแบบนี้ไม่พ้นเสียที แต่กระนั้นคุณหมอหนุ่มก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอจากอ้อมแขน
“นอนที่นี่นะบัว”
“พี่อิศ...”
เสียงนั้นขาดหายไปเมื่อิศราก้มหน้าลงมาและนาบปากของเขาบนปากของเธออย่างรวดเร็ว หญิงสาวไม่มีโอกาสได้ประท้วงหรือร้องขอเพราะอิศราไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ส่งเสียง ปากของเขาปิดปากของเธอไว้แนบแน่น กอบัวรู้สึกราวกับว่าอิศราส่งผ่านความรุ่มร้อนจากกายเขามาสู่กายเธอ เสียงหัวใจของเขาเร็วแรงจนหญิงสาวรู้สึกได้ และเมื่อเขาเลื่อนปากออกเธอหอบหายใจและกระซิบเสียงสั่นพร่า
“พี่อิศ...พี่อิศคะ...”
“บัว...นอนที่นี่เถอะ...คืนนี้ไม่ต้องกลับบ้าน”
“แต่บัวไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยนนะคะ พรุ่งนี้บัวต้องไปทำงานอีก...อุ๊ย!”
หญิงสาวอุท
