1 ชั่วโมงต่อมา
ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเดียวเดินออกจากห้องน้ำ ตรงกลับมายังฟูกนอนของตัวเอง ดีนะที่นิสัยส่วนตัวไม่ใช่พวกอยู่ยาก ฉันไม่ได้เกิดมารวยตั้งแต่เกิด เคยใช้ชีวิตลำบากมาจนกระทั่งช่วงอายุ 10 ขวบ ที่พ่อเริ่มทำค่ายหนังผู้ใหญ่ จะให้นอนตรงไหนก็อยู่ได้แหละ แต่แค่ไม่ขอนอนกลางดินหรือริมถนนก็พอ
ส่วนตอนนี้ฉันหิวจัง...ริกะ ฉันคิดถึงแก! ถ้าบอกว่าหิวแกจะต้องรีบไปหาของกินให้ฉันแน่นอน
ทนความหิวไม่ไหวแล้วอะ
ฉันลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แล้วเดินไปหยุดยืนกลางทางแยก ที่มีห้องต่าง ๆ อยู่มากมาย สมกับเป็นเพนท์เฮ้าส์เลย วิวกลางเมืองหลวงญี่ปุ่นกับความกว้างระดับนี้ไม่ต้องถามถึงราคา ถึงอดีตจะรวยแต่ฉันก็ไม่มีหรอกนะห้องแบบนี้ มีแค่คอนโดธรรมดา
“มีใครอยู่มั้ย...” เสียงหวานพูดขึ้นแผ่วเบา ฉันรู้อยู่แล้วว่ามีใครอยู่ที่นี่อีกคน แต่ไม่รู้ว่าเขาอยู่ห้องไหนก็แค่นั้น
เงียบ
และนี่คือสิ่งที่ได้กลับมา โทรศัพท์ตัวเ
