เช้าวันต่อมา
(วี๊ด! ตูม!)
เฮือก!
ฉันสะดุ้งลืมตาตื่นด้วยความตกใจ เพราะเสียงและเสียงสั่นสะเทือนราวกับเครื่องบินมาชนตึก มือเล็กยกขึ้นขยี้ตาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองสิ่งที่ติดอยู่ข้างผนัง จอโทรทัศน์ขนาดใหญ่กำลังฉายหนัง เป็นฉากทิ้งระเบิดของเครื่องไล่ล่า
เมื่อหาจุดเกิดเสียงได้แล้ว ก็เปลี่ยนไปมองยังผู้ชายที่นั่งอยู่ยังโซฟาตัวยาว ลาเดลกำลังกินกาแฟ สายตาสนใจหนังที่ตัวเองกำลังดู
อยู่ในชุดสบายๆ หมอนี่อยู่บ้านเหรอเนี่ย
“ไม่ไปไหนเหรอ” ฉันถามขึ้น ทั้งที่ตัวเองยังนอนอยู่บนฟูก
“....” ไม่มีเสียงตอบกลับ สงสัยไม่ได้ยินล่ะมั้ง
“ไม่ออกไปไหนเหรอ” ฉันลองส่งเสียงถามเขาอีกครั้ง ในระดับความแหกปากที่ดังกว่าเดิมและในที่สุดคู่สนทนาก็หันมามอง
สักทีเหอะย่ะ ทำเป็นนิ่ง น่าหมั่นไส้
“ยุ่ง” และนี่คือคำตอบที่ได้กลับมา
พึ่บ!
ร่างบางลุกขึ้นนั่งหันไปมองเขาอย่างหาเรื่อง ซึ่งลาเดลยังสนใจหนังที่ตัวเองดู มือก็ยกแก้วกาแฟขึ้น
