เมื่อถึงเวลาพักเที่ยงฌาร์ริญณ์รีบเก็บของ สะพายกระเป๋าลุกจากโต้ะทำงานไปทันที รีบตรงไปยังแคนทีนของโรงแรม ที่ซีต้าและมิ้นท์นั่งจองโต้ะไว้รออยู่ก่อนแล้ว
ทว่า ทันทีที่เดินเข้ามายังบริเวณโซนแคนทีน กลับเจอสายตาของใครหลายคนที่ต่างหันมองเธอด้วยความสนใจ บางสายตากลับมอง
ด้วยความหยามหยัน คล้ายจะดูหมิ่นจนเธอเริ่มข้องใจ สงสัย
“ทำไมฉันรู้สึกว่า คนที่นี่มองฉันแปลกๆก็ไม่รู้” เอ่ยกระซิบถามเพื่อนทั้งสอง พลางตักอาหารใส่ปากเคี้ยว สายตาลอบมองรอบๆด้วยความฉงน
ซีต้าและมิ้นท์เมื่อได้ยินคำถามของเพื่อน ต่างก็หันมามองหน้ากันเล็กน้อย สีหน้าลังเลช่างใจ จนฌาร์ริญณ์รับรู้ถึงความผิดปกตินี่ดี เอ่ยเสียงต่ำ หน้าตาจริงจัง
“ซีต้า มิ้นท์ รู้อะไรมา บอกฉันเดี๋ยวนี้นะ"
“เอ่อ…แกบอกดิซีต้า"
“อ้าวไอ้มิ้นท์ ทำไมโบ้ยกันงี้ล่ะ"
“แกสองคนจะบอกไม่บอก" น้ำเสียงคาดคั้นเอาเรื่อง สีหน้าหงุดหงิดคล้ายกับรำคาญเล็กน้อย เพราะใจนั้นเริ่มร้อน
