ฉันเดินออกมาจากคอนโดทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่าจะไปไหน จะไปนอนกับเพื่อนมันก็มีแฟนกันหมด ไม่อยากทำให้พวกมันลำบากใจ จะไปญี่ปุ่นหาพ่อกับแม่ก็ไม่ได้เพราะต้องหาที่ฝึกงาน ฉันนั่งอยู่หน้าคอนโดคิดทบทวนสักพักก็ตัดสินใจเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่บ้านของฉัน บ้านที่ฉันอยู่มาตั้งแต่เกิด
นี่ก็จะเที่ยงคืนแล้ว กรุงเทพฯ ยามค่ำคืนก็ยังคงคึกคัก แสงไฟเจิดจ้า แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกเคว้งคว้าง คงเป็นเพราะความสุขที่เคยมีมันหายไป ความรู้สึกเดิมๆ เมื่อ 6 ปีก่อนกำลังจะกลับมาอีกครั้ง
ฉันเดินเข้ามาในบ้านที่ปิดเงียบมาหลายปี แต่จะมีคนเข้ามาดูแลทำความสะอาดเป็นประจำอยู่แล้ว บ้านจึงยังคงดูสะอาด เหมือนมีคนอยู่ตลอด
ฉันเดินขึ้นมาบนห้องนอนของตัวเอง ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างคนที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เขาคงจะมีความสุขที่ไม่มีฉันอยู่เป็นส่วนเกินในห้องของเขาอีก
ฉันตัดสินใจปิดโทรศัพท์ เพราะตอนนี้ฉันไม่อยากจะรับรู้อะไร ขอพักใจสักพัก
ฉันติดต่อหาที
