“ดูตัวเองก่อนมั้ย แค่เดินให้ตรงยังทำไม่ได้ยังจะปากดี”
“ใครบอกว่าพันซ์เดินไม่ตรงทาง พันซ์จะเดินให้ดู นี่งายยย”
“หึ!เป็นไง อวดเก่งดีนัก”
พี่อรรถเข้ามารับตัวฉันไม่ให้ล้มหัวขมำได้พอดิบพอดี เพราะฉันเดินได้แค่สองก้าวก็ทำท่าจะล้มซะแล้ว
“พี่อรรถไม่ต้องมายุ่งกับพันซ์ได้มั้ยคะ พันซ์ช่วยเหลือตัวเองได้”
ฉันผละออกจากอ้อมกอดพี่อรรถอย่างไม่ใยดี
“พี่ก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอกถ้าเธอไม่ใช่….”
“ไม่ใช่อะไรคะ”
ฉันจ้องหน้าคนตัวสูงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามมากมาย
“ถ้าไม่ใช่น้องของพี่สาวเธอไง”
“หึ! ปล่อยค่ะ อย่ามาจับเนื้อต้องตัวพันซ์ แหวะ!!”
ฉันผละออกจากวงแขนแข็งแรงอีกครั้งแต่อยู่ๆ ฉันก็อาเจียนออกมา
“กุญแจห้องอยู่ไหน”
พี่อรรถพยายามเปิดกระเป๋าถือใบเล็กที่อยู่ในมือของฉัน
“อย่ามายุ่ง”
ฉันปฏิเสธทุกการช่วยเหลือจากผู้ชายคนนี้
“ไม่เอาก็ได้!”
“ว๊ายยย!!”
อยู่ๆ พี่อรรถก็ช้อนตัวฉันขึ้นก่อนจะจับฉันพาดบ่าแล้วพาฉ
