ฉันกดมือถือโทรหาหมอนั่นแต่ก็ไม่มีคนรับสาย หรือว่ายังมีงานต่อที่มหาลัยอีกนะ
คิดถึงแล้วน้าาา
ฉันเผลอนอนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พอตื่นมาอีกทีก็ปาเข้าไปห้าโมงเย็นแล้ว ฉันรีบลุกขึ้นไปหุงข้าวทิ้งไว้แล้วเข้าไปอาบน้ำสระผม พอกลับออกมาก็พบว่ามีใครคนนึงอยู่ในห้อง
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่เรียกล่ะ”
ฉันเอ่ยถามด้วยสีหน้าที่ดีใจก่อนจะเดินเข้าไปหาแล้วก็…… จุ๊บปากไปทีนึง
“พึ่งมาครับ เห็นอาบน้ำอยู่ผมเลยไม่อยากกวน”
เจ้าของใบหน้าที่ฉันคิดถึงมองมาที่ฉันแล้วก็ยิ้มให้ฉัน
“แล้วนายกินอะไรมาหรือยัง”
ฉันแก้เขินด้วยการเปลี่ยนมาเช็ดปอยผมที่ยังเปียกน้ำอยู่
“ยังครับ พี่โซอยากกินอะไร เราออกไปกินข้างนอกกันมั้ยครับ”
“ไม่เอาดีกว่า วันนี้ขี้เกียจออกไปข้างนอกน่ะ ฉันว่าวันนี้เรามากินกันในห้องดีกว่านะ”
ฉันนั่งลงที่ตักกว้างก่อนจะวาดแขนไปโอบรั้งต้นคอเจ้าป่าด้วยสายตาที่หวานหยดย้อย
“แต่ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะครั
