หลังจากที่ผมรู้สึกว่าตัวเองคงจะหมดหวังแล้วจริงๆ ผมก็ขับรถออกมาเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ผมขับไปตามถนนจนมืดค่ำแต่ผมก็ยังไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน
ผมตัดสินใจหักพวงมาลัยรถเข้าข้างทางแล้วจอดอยู่กับที่ สักพักก็มีผู้หญิงเดินมาเคาะกระจกรถ
ผมลดกระจกเพื่อจะถามว่าพวกเธอมีอะไร
“สุดหล่อ คืนนี้ไปเที่ยวกับพวกพี่มั้ย พวกพี่ทำให้น้องหายเหงาได้นะ”
ผู้หญิงที่แต่งตัวนุ่งสั้นคนนึงยิ้มหวานให้ผม
เธอมากันสองคน
“ผมไม่ได้เหงาครับ”
ผมตอบอย่างไม่ได้ใส่ใจพวกเธอ
“เดี๋ยวสิ”
พอผมจะปรับกระจกรถ พวกเธอก็รีบห้ามผมไว้
“แล้วถ้าพวกพี่ทำให้น้องหายเศร้าได้ล่ะ สนใจมั้ย”
ดวงตาที่ปาดมาสคร่าเป็นแพหนาของเธอส่งมาที่ผมอย่างหว่านล้อม
“ทำได้แน่นะครับ”
“แน่นอนรับรองว่าไม่เกินหนึ่งชั่วโมงพี่จะทำให้น้องลืมเรื่องที่ไม่อยากจำไปจนหมด”
เธอคนนึงใช้นิ้วเกลี่ยหน้าผมไปมาด้วยสายตาที่แพรวพราว
“ผมต้องไปที่ไหนครับ”
ผมถามเพราะเริ่มสนใจข
