“ไนท์” ฟางพึมพำอย่างสับสน เขามาทำอะไรกัน ตอนแรกเธอก็คิดว่าเป็นแก้วที่เข้ามาเสียอีก
“ถ้ากูไม่เปิดประตูมา มึงคงจะไปไหนต่อไหนกันแล้วฮะ!” โซ่ตวาดดังลั่นห้อง
“ไนท์ออกไปก่อนนะ” ฟางผลักดันร่างไนท์ที่ยืนหน้าเสียอยู่
“แต่..”
“ออกไปก่อน” ฟางขัดขึ้น สุดท้ายไนท์ก็ยอมออกไป
หลังจากที่ไนท์เดินออกไปแล้วฟางก็หันมาจ้องหน้าโซ่อย่างเอาเรื่อง
“ทำไมวะฟาง แม่งเอ้ยย ตุบ” โซ่ต่อยไปที่กำแพงห้องทำงานอย่างโมโหร้าย
“เฮียเป็นบ้าอะไรคะ ไปต่อยเขาทำไม” ตอนนี้ฟางโกรธมากที่เขาทำแบบนี้
“แล้วมึงกำลังจะทำอะไรกัน” เขาถามด้วยใบหน้ากรุ่นโกรธราวกับเปลวเพลิงยากจะมอดดับ
“แล้วทีมึงล่ะ มึงทำได้กูจะทำบ้าง มันจะผิดอะไร” ฟางที่หมดความอดทนกับความไร้เหตุผลของอีกฝ่ายก็ตะคอกกลับ
โซ่ดูตกใจมากที่เธอสบถคำหยาบกลับไป เพราะปกติเธอไม่เคยพูดหยาบคายแบบนี้กับเขาเลยสักครั้ง
“ฟาง!!”
“เออฟางเองจะทำไม จะเอาใครมันก็เรื่องของฟางทีตัวเองเอาฟาง
