เจ้าแดงวิ่งส่ายหางเข้ามาหาคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านและเห่าออกไปเป็นการทักทาย ถูไถใบหน้าเข้ากับขาของคนที่ยืนอยู่ด้วยความคิดถึง เนื่องจากไม่เจอกันนานหลายเดือน และเสียงเห่าของเจ้าแดงก็ทำให้ตาผาเดินออกมาดูที่ระเบียงหน้าบ้าน
“ขึ้นมาบนบ้านก่อนสิลูก” เอ่ยบอกคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านให้ขึ้นมาคุยกันบนบ้าน นารีกานต์จึงเดินขึ้นมาบนบ้านตามคำบอกกล่าว เข้าไปนั่งบนเก้าอี้ข้างตาผา
มือเหี่ยวย่นยื่นมาลูบศีรษะของนารีกานต์อย่างอ่อนโยน ความอบอุ่นแผ่กระจายจากฝ่ามือสู่หญิงสาว พาให้ดวงตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้ที่ผ่านมาเอ่อคลอด้วยน้ำตาขึ้นมาอีกรอบ เมื่อได้รับความอบอุ่นจากตา
“ไม่ไหวแล้วเหรอลูก” ประโยคคำถามที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ทำให้น้ำตาที่เอ่อคลอไหลออกมาเป็นทาง พยักหน้ารับในคำถามนั้น พูดอะไรตอบกลับไม่ออกเมื่อมีก้อนสะอื้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ ได้แต่นั่งก้มหน้ากำมือที่วางอยู่บนตักเอาไว้แน่นไหลบางสั่นเทิ้มจากแรงสะอื้นที่กลั้นเอ
