“ขมิ้น ขมิ้นตื่นก่อน”
“ขมิ้นได้ยินฉันไหม ตื่นขึ้นมาก่อน ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” เสียงเรียกที่ดังอยู่ข้างหูพร้อมกับแขนที่ถูกเขย่าเป็นเชิงปลุก ทำให้นารีกานต์ที่นอนหลับอยู่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
ดวงตาที่ปรือจากความง่วงเบิกโพลงเท่าไข่ห่านขยับตัวหนีไปจนสุดเตียงเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างเตียง เจ้าของเสียงเรียกที่เอ่ยเรียกเธอให้ตื่นขึ้นมาจากความฝัน
“คุณ คุณไอ คุณมาได้ยังไง” นารีกานต์หันมองไปรอบห้องด้วยความกลัว หัวใจเต้นแรงจะแทบจะกระเด็นออกมา เมื่อเห็นไอริณยืนอยู่ตรงหน้าและข้างกายของไอริณยังมีเด็กผู้ชายยืนอยู่ข้างๆ
“แล้วนั่น...” นารีกานต์มองไปยังเด็กผู้ชายที่ยืนมองมาที่เธอ กำลังส่งยิ้มมาให้เธอ
“ไปแม่หนูสิลูก” ร่างเล็กปีนขึ้นมาบนเตียงนอน คลานมานั่งลงตรงหน้านารีกานต์ ยื่นมือสองข้างออกมาด้านหน้า
“แม่จ๋า” เสียงเรียกที่ดังขึ้นทำให้นารีกานต์น้ำตาไหลออกมา รีบสวมกอดเด็กน้อยเอาไว้แน่น ต่างคนก็ต่างกอดกันด้ว
