คะ ฉันคิดว่าผู้ชายคนที่มาเมื่อเช้าจะบอกเรื่องนี้กับคุณแล้วเสียอีก” กล่าวจบหญิงสาวก็ทำท่าว่าจะกลับขึ้นรถเพื่อขับเข้าบ้าน
“เดี๋ยวสิคุณ!...” เขาท้วงเสียงดัง พยายามจะเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้ หญิงสาวหยุดกึก สะบัดหน้ากลับมามองคนซ้ำซี้
“ฉันคิดว่าระหว่างเรา…น่าจะหมดธุระต่อกันแล้วนะคะ” เธอกดเน้นน้ำเสียง
“ยังครับ…ผมยังไม่ได้พูดธุระของผมเลย ใจเย็นๆ สิครับ”
“ฉันไม่มีเวลาฟัง”
“แต่คุณน่าจะลองฟังสักหน่อย...” ชายหนุ่มเผลอเสียงดังขึ้นมาด้วยความลืมตัว คิ้วสีเข้มที่ระบายเอาไว้เหนือกรอบดวงตาสีฟ้าคมปลาบ ชิดเข้าหากันเล็กน้อย
“หูแตกหรือคะ!…ก็บอกแล้วไงคะว่าเป็นตายฉันก็ไม่ขายที่ดินผืนนี้” ความอดทนของเธอกำลังจะหมดลง หญิงสาวยืนกราน พร้อมๆ กับส่งสายตารำคาญให้กับเขาอีกครั้ง
“ไม่ใช่เรื่องที่ดินครับ…แต่เป็นเรื่องน้ำจิตน้ำใจของคนบ้านใกล้เรือนเคียง”
คำพูดนั้นทำให้หญิงสาวหรี่ตามองเขาอย่างชั่งใจ อีตาบ้าคนนี้จะมาไม
