ที่อุตส่าห์รับนามบัตรของผมเอาไว้ แล้ว…ถ้าเปลี่ยนใจเมื่อไรโทรหาผมได้ทุกเวลา เอ่อ…ผมชื่อเชิดนะครับ” ก่อนจากมา เขาไม่ลืมแนะนำตัวเอง แต่เมื่อเห็นว่าผู้หญิงสองคนไม่มีท่าทีว่าอยากจะแสดงมิตรไมตรีตอบ อีกทั้งยังไม่ยอมบอกชื่อแซ่แต่อย่างใด เห็นดังนั้นเขาจึงเดินจากมาพร้อมรอยยิ้มเจื่อนๆ
ขณะที่เชิดกำลังเดินกลับมายังรถกระบะที่จอดเอาไว้ กระแสลมวูบหนึ่งสาดเข้ามาจากทางด้านหลังของเขา เศษฟางและหญ้าแห้งปลิวกระจาย ลอยว่อนไปในเวิ้งอากาศ แม้จะคิดไปในทางดีว่าคือลมบ้าหมู แต่ก็อดไม่ได้…รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
ความแปลกใจหลายๆ อย่างทำให้เชิดต้องหันกลับไปตามทิศทางเดิมที่เพิ่งก้าวจากมา ทว่าสองแม่ลูกก็ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว
ตลอดเส้นทางที่ขับรถกลับมา เชิดครุ่นคิดในใจว่าแทนที่การมาพบเจ้าของที่ดินในครั้งนี้ จะช่วยไขข้อข้องใจหลายๆเรื่อง แต่ทุกอย่างกลับตรงกันข้ามกับที่เขาคิดเอาไว้ เมื่อเขาต้องกลับไปพร
