“ยังค่ะ…แต่ไม่เป็นไร ฉันขอถ่ายรูปสถานที่จริงแล้วเดี๋ยวค่อยกลับไปทานข้าว ถ้าเริ่มงานเสียแต่ตอนนี้ คงใช้เวลาไม่นาน เสร็จงานแล้วจะรีบกลับ” เธอตอบ น้ำเสียงเป็นการเป็นงาน พลางยกหลังมือขึ้นมองนาฬิกา
“ใครว่าใช้เวลาไม่นานล่ะครับ ผมจะไม่ยอมให้คุณกลับง่ายๆ หรอก ไหนๆ ก็หลงเข้าถ้ำเสือมาแล้ว ผมใช้งานคุณคุ้มแน่ๆ เอาเป็นว่าอย่าดื้อนะครับ ไปทานข้าวกับผม จากนั้นเราค่อยคุยงานกัน ได้อาหารไปเลี้ยงสมอง หัวจะได้แล่น ความจำดี คิดอะไรได้กระฉับกระเฉงว่องไง ผมอยากให้งานออกมาสมบูรณ์ที่สุด…นะครับ” เขาหาเหตุผลเพื่อหว่านล้อม
“ฉันรออยู่ที่นี่ดีกว่า…เอ่อ หรือจะไปรออยู่ข้างนอกก็ได้ เดินชมรีสอร์ตของคุณไปพลางๆ ระหว่างที่คุณทานอาหารเช้า แบบนี้ดีกว่านะคะ” คนดื้อดึงพยายามหาทางอออกให้ตัวเอง ยังรู้สึกว่าเร็วไปที่จะไปนั่งร่วมโต๊ะอาหารกับผู้ชายที่เธอมาติดต่อเขาในฐานะผู้ว่าจ้างให้ทำงาน จึงกล่าวเลี่ยงออกไป เหมือนรู้ว่ารอเขาอยู่
