แล้วเขาก็ได้พบกับเธออีกครั้ง...
จิณณ์เดินตามเจ้าหน้าที่ซึ่งกำลังเข็นร่างไร้สติของดารภาออกมาจากห้องผ่าตัดเพื่อย้ายไปที่ห้อง ไอ.ซี.ยู. ใบหน้าหวานนั้นดูซีดเซียว คงเพราะเธอเสียเลือดมากอย่างที่หมอบอก และแม้เขาจะอยากเข้าไปกอดเธอมากแค่ไหน แต่ก็ทำได้แค่ยืนมองอยู่ห่างๆ เท่านั้น
กระทั่งประตูห้อง ไอ.ซี.ยู. เปิดออกแล้วเจ้าหน้าที่ก็พาเธอเข้าไปด้านใน จากนั้นเขาก็ไม่มีโอกาสได้เห็นเธออีกเลย
จิณณ์นั่งอยู่ที่หน้าประตูอย่างมีความหวัง หวังว่าพรุ่งนี้เช้าจะมีใครสักคนเดินออกมาบอกเขาว่าเธอพ้นขีดอันตรายแล้ว
ชายหนุ่มหลับตาลงอย่างอ่อนแรง ไม่นานก็รู้สึกว่ามีมือของใครบางคนมาแตะที่มือเขา และเมื่อเขาลืมตาขึ้นมองก็เห็นว่าเป็นคุณปู่ของเขานั่นเอง
“ปู่ครับ”
“เป็นไงบ้างล่ะเรา ไหวมั้ย”
“ผมไหวครับปู่ แค่...ไม่อยากอยู่ห่างจากเธอเท่านั้น”
“ปู่เองก็ไม่อยากซ้ำเติมแกหรอกนะจิณณ์ แต่ตอนนี้คงรู้แล้วใช่มั้ยที่ปู่เคยเตือนมาตล
