เขาเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยดวงตาที่แดงก่ำ แต่ก่อนที่หัวใจของเขาจะเจ็บปวดมากไปกว่านี้ มือเล็กๆ อีกข้างของเธอก็เอื้อมมาแตะที่แก้มเขาแล้วเช็ดน้ำตาให้เขาอย่างอ่อนโยน
“ถ้าดาวไม่ให้อภัย ก็คงไม่ยอมมาอยู่กับคุณที่นี่หรอกค่ะ อย่าร้องไห้เลยนะคะ น้ำตาของลูกผู้ชายไม่ควรไหลออกมาให้กับเรื่องไร้สาระแบบนี้”
“ใครว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระล่ะ ดาวคือสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของพี่เลยนะ แค่ดาวยังมีชีวิตอยู่ตรงนี้ ก็คือเรื่องที่ดีงามที่สุดแล้ว”
“รักดาวมากขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“ดาว...ไม่เชื่อพี่เลยเหรอครับ”
“เปล่าค่ะ แต่ดาวแค่อยากรู้ว่าคุณรักดาวตั้งแต่เมื่อไหร่และรักมากขนาดนั้นได้ยังไง”
“ถ้าถามว่ารักตั้งแต่เมื่อไหร่พี่เองก็คงชี้ชัดลงไปไม่ได้หรอก แต่การที่เราได้อยู่ด้วยกัน ได้คอยดูแลกันและกัน มันเป็นความสัมพันธ์ที่พี่ไม่คุ้นเคยนัก ตั้งแต่เด็กจนโตมีคนมากมายที่คอยดูแลและตามใจพี่ก็จริง แต่ทุกคนล้วนทำไปเพราะหน้าที่ ไม่ม
