“เอ่อ...ขอโทษค่ะ” ดารภารีบก้มลงเก็บเมื่อเห็นสายตาที่เขามองมา
“ยังเลยค่ะ ตั้งใจว่าจะไปสัปดาห์หน้านี่แหละ รอให้จัดการเรื่องวุ่นๆ เสร็จก่อน”
“งั้นถ้าจะไปวันไหนก็บอกนะครับพี่จะได้ไปด้วย”
“แหม กลัวไม่ได้เป็นพ่อของเจ้าตัวเล็กหรือไงคะ”
“แน่นอนสิครับ”
ถ้อยคำที่พวกเขาพูดหยอกล้อกัน มันทำให้บุคคลที่สามอย่างเธอแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว คำว่า ‘ส่วนเกิน’ มันเป็นยังไง เธอเพิ่งจะได้เข้าใจแจ่มแจ้งก็วันนี้เอง
“ท่านรองฯ ต้องการเอกสารอะไรเพิ่มอีกมั้ยคะ”
“เอกสารไม่ต้องการแล้ว แต่ตอนนี้ฉันอยากได้กาแฟสักแก้ว ไปชงมาให้หน่อยสิ”
“เอ่อ...”
“ห้องครัวอยู่ข้างนอกเดินออกไปแล้วเลี้ยวขวา”
“ค่ะ” ดารภาเดินก้มหน้าแล้วก้าวออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ โดยมีสายตาของเขาคอยมองตามอยู่ตลอด จนพัสวีเริ่มรู้สึกผิดสังเกต
“คนนี้เหรอคะพี่จิณณ์”
“อะไรเหรอครับ”
“ก็...คนที่พี่จิณณ์รักน่ะ”
“อะไรทำให้เฟิร์นคิดแบบนั้น” เขาถามยิ้มๆ
