“ฉันขอโทษที่เผลอกอดเธอไป ตอนบ่ายฉันคงง่วงมากไปหน่อยก็เลยหลับไม่รู้เรื่องเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ แต่ดูเหมือนตอนนี้จะค่ำแล้ว คุณหิวมั้ยคะ เดี๋ยวหนูไปทำอาหารให้กิน”
“เธอยังไม่หายดีนอนพักไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันจะโทรไปสั่งอาหารมาดีกว่า แต่เดี๋ยวลองวัดไข้ก่อนนะ จะได้รู้ว่าไข้ลดลงจริงรึเปล่า”
“ค่ะ” เธอพยักหน้ารับแล้วปล่อยให้เขานำปรอทมาวัดไข้แต่โดยดี เมื่อเห็นว่าไข้ของเธอลดลงแล้วจริงๆ ก็เบาใจลงได้
มื้อเย็นวันนี้เขาอนุญาตให้เธอลงมากินที่ชั้นล่างได้เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ แม้พวกเขาจะไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนักแต่การนั่งกินข้าวโดยมีเขาคอยตักอาหารลงในจาน คอยแกะก้างปลาออกให้ แถมยังช่วยเขี่ยผักที่เธอไม่ชอบกินอย่างผักขึ้นฉ่ายออกก็ทำให้เธอมีความสุขมากพอแล้ว
“กินเยอะๆ นะ อิ่มแล้วก็กินยาจะได้หายไวๆ” นี่เป็นคำแรกหลังจากที่เขาเงียบไปนานเพราะเขามัวแต่ตักอาหารให้เธออยู่
“คุณจิณณ์ก็กินบ้างสิคะ มัวแต่ตักอาหารให้หนูจนจ
