ครืดด~ ครืดด~
รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าของฉันค่อยๆ หายไป เมื่อโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าส่งเสียงขึ้นมาอีกครั้ง เริ่มรู้สึกรำคาญกับการโทรออกซ้ำๆ ของหมอนั่นเต็มที แต่พอล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า เบอร์โทรที่โชว์อยู่บนหน้าจอ กลับไม่ใช่เบอร์ของนิกกี้ และไม่ใช่เบอร์แปลกที่ฉันคาดเดาว่าหมอนั่นอาจจะใช้โทรมา แต่ปรากฏเบอร์โทรของเพื่อนฉันที่อยู่บนนั้นแทน
"ขอรับโทรศัพท์แป๊บนึงนะคะ" ฉันบอกคนที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะหยัดกายลุกจากที่นั่ง พร้อมกับการกดรับสายแล้วเอาโทรศัพท์แนบที่หูเอาไว้
"ว่าไงแก"
[โอ๊ยแก แก้วหูฉันเกือบแตก และไม่ใช่แค่แก้วหูของฉันนะที่เกือบแตก ฉี่ฉันก็เกือบจะราดแล้วเหมือนกัน] คำพูดนั้นเหมือนเป็นลางสังหรณ์ที่ทำให้ฉันรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
[แฟนแกโทรหาฉันเว้ย แล้วเสียงเนี่ยนะ เกรี้ยวกราดสุดๆ ขู่ว่าจะบุกห้องฉันเพื่อมาตามหาแกด้วยนะเว้ย]
"เขาทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เพราะเขาไม่รู้จักคอนโดขอ
