@ภายในห้องพักของโรงพยาบาล
"อ้าวยัยมิ้นท์ ทำไมกลับเร็วนักล่ะลูก" แม่ของฉันเป็นฝ่ายเอ่ยถาม แทบจะทันที ที่ฉันผลักประตูเข้ามาด้วยซ้ำ
"หมอนั่นกลับไปแล้วค่ะ" ฉันคลี่ยิ้มจางๆ ออกมา ทำเหมือนกับว่า ในตอนนี้ ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
"แล้วเพื่อนลูก เขากลับแล้วเหรอ" คราวนี้เป็นพ่อที่เอ่ยถาม
"ค่ะ"
"ตอนที่พ่อพาเขามาที่โรงพยาบาล เขาเล่าให้พ่อฟังนะ ว่าจากบ้านเขามาที่นี่ เกือบร้อยกิโลเลย มาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง เขากลับแล้วเหรอลูก"
"หมอนั่นอาจจะมีธุระมั้งคะ ก็เลยรีบกลับ แต่ก็ช่างเขาเถอะค่ะ"
ฉันยังเลือกที่จะไม่ใส่ใจ มันไม่มีประโยชน์หรอก ที่จะมัวไปพูดถึงหมอนั่น สุดท้ายเขาเป็นฝ่ายที่พูดคำว่าเลิกออกมา ทุกอย่างมันก็ควรจบ แบบนี้ดีที่สุดแล้ว
"แม่เบื่อข้าวโรงพยาบาลไหมคะ เดี๋ยวมิ้นท์ออกไปซื้อของอร่อยๆ มาให้กินดีกว่า แม่อยากกินอะไรคะ"
แม่กับพ่อหันมองหน้ากัน อาจจะรู้สึกสงสัย กับการที่ฉันพยายามหลีกเลี่ยงและไม่พูด
