แขไขและลูกทั้งสองพากันมาถึงท่าเรือ ขณะนั้นเรือยังไม่ถึงเวลาออกจากท่าต้องรออีกครึ่งชั่วโมง ทั้งสามจึงพากันมานั่งหลบอยู่ที่ข้างต้นไม้
“พวกนั้นจะรู้ไหมคะ ว่าเราจะหนีกัน”
นลินรัตน์เอ่ยถามมารดาขณะมองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง ไม่คิดว่าแผนการของพวกเธอจะมีจุดอ่อน จนต้องพากันหนีมาอย่างนี้
“พวกนั้นจะรู้ ก็เพราะท่าทางตื่นเต้นเกินงามของแกนี่แหละ สงบสติอารมณ์บ้างสิ”
คนเป็นแม่ดุลูกสาวคนเล็ก ในใจก็นึกหวาดหวั่น หากผู้หญิงคนนั้นฟื้นขึ้นมา อาจจะอาละวาดจนทำให้ความแตกได้ เธอกับลูกเลือกที่จะหนีออกมาก่อนที่อีกฝ่ายจะรู้ความจริง เป็นการเซฟความปลอดภัยให้ตัวเอง ดีกว่าจะทนใจเย็นอยู่รอผลที่ไม่อาจคาดเดาได้
“เราทิ้งกระเป๋าไว้ที่ห้องพวกนั้นคงคิดว่าเราพากันออกมาเดินเล่น คงไม่คิดว่าเราจะหนีกันหรอกคะ”
เจนจรัสบอกกับมารดาให้คลายใจ ตัวเธอนั้นมีสติกว่าน้องสาว มองดูนาฬิกาใกล้เวลาที่เรือจะออกจากท่า อีกไม่กี่นาทีพวกเธอขึ้
