ดารินทร์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้ง พบว่าตัวเอง นอนอยู่บนเตียง หญิงสาวขยับลุกขึ้นนั่งมองไปรอบกายอย่างมึนงง เมื่อพยายามทบทวนความทรงจำอีกครั้งก็นึกขึ้นได้ว่า เธอเป็นลมไปหลังจากที่ช่วยเด็กชายจากการถูกรถชน แล้วตอนนี้เด็กคนนั้นหายตัวไปไหนกันนะ รีบกวาดสายตาค้นหาเขาด้วยความห่วงใย
แกรก…
ประตูห้องเปิดออก ร่างเล็กๆ ของเด็กชาย เดินเข้ามาพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง
“ตื่นแล้วเหรอ หิวข้าวหรือเปล่า”
เจ้าตัวน้อยวิ่งขึ้นมานั่งบนเตียง มือเล็กนั้นเอื้อมมาจับแขนของหญิงสาวอย่างถือสนิท
“ที่นี่ที่ไหน” ดารินทร์เอ่ยถาม
“โรงแรมไง โรงแรมของเจ๊เกียว”
เจ้าหนูยื่นมือมาเอาหลังมือแตะหน้าผากทำท่าวัดอุณหภูมิ สายตาก็มองสำรวจไปมาเหมือนเลียนแบบการวัดไข้และตรวจร่างการ
“ฉันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ขอบคุณนะที่ดูแล”
ดารินทร์จับมือน้อยมากุมไว้ เอ่ยขอบคุณ แม้เจ้าหนูจะสร้างเรื่องให้เธอปวดหัว แต่แกก็ช่วยเธอไว้
“ลูกผู้ชาย ต้องดูแลคนอ่
