หลังจากถูกอุ้มพาดบ่ามาตลอดทาง อัคคีก็พาดารินทร์มายังบ้านพักลับที่ซ่อนตัวอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของ เกาะมรกต บ้านพักหลังนี้ไม่ได้เป็นคฤหาสน์หรูหราโอ่อ่าเหมือนหลังแรกที่เธอเคยพัก แต่กลับดูทึบและแข็งแรงราวกับป้อมปราการที่สร้างขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์บางอย่างโดยเฉพาะ เมื่อก้าวเท้าเข้ามาภายใน ดารินทร์รู้สึกได้ถึงความมืดสลัวและบรรยากาศที่อึดอัดหนักอึ้ง มีเพียงแสงไฟริบหรี่จากหลอดไฟเก่าๆ ที่ส่องสว่างพอให้มองเห็นสภาพภายในห้องเล็กๆ ที่ดูเหมือนห้องขังผนังคอนกรีตเปลือยเปล่า อากาศภายในห้องอับชื้นและเย็นเยียบกว่าด้านนอก ราวกับตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง
อัคคีวางร่างของดารินทร์ลงบนพื้น เธอเซถลาเล็กน้อยแต่ก็รีบทรงตัวยืนขึ้น ดวงตาคู่สวยจ้องมองเขาด้วยความโกรธแค้นที่ปะทุขึ้นจนยากจะสะกดกลั้น
"แกพาฉันมาที่นี่ทำไม! ปล่อยฉันนะ! ไอ้คนเลว!" ดารินทร์ตะโกนเสียงแหลม พยายามขยับตัวถอยห่างจากเขาไปให้มากที่สุด
อัคคีไม่ต
