“ก็ลงเรือมาไง นั่งข้างๆ ด้วยทำไมไม่เห็นล่ะ”
เด็กชายตอบหน้าตาเฉย ทำราวกับว่าการนั่งเรือมากับคนแปลกหน้าเป็นเรื่องปกติ
“แล้วตามฉันมาทำไม กลับไปเลยนะ ป่านนี้พ่อแม่ตามหากันวุ่นแน่”
ดารินทร์ไล่เด็กชายให้กลับไป แต่เจ้าตัวน้อยส่ายหน้า
“ไปไม่ได้หรอก”
“ทำไมไปไม่ได้ นั่งเรือกลับไปสิแบบขามา”
ดารินทร์จูงมือกึ่งลากพาไปยังจุดจำหน่ายตั๋วเรือ ขอซื้อตั๋วเรือให้เด็กชายทันที
“ซื้อตั๋วไปลงท่าเรือเกาะร้อยดาวค่ะ”
“วันนี้เรือหมดเที่ยววิ่งแล้วครับ”
เจ้าหน้าที่บอก ทำเอาหญิงสาวถึงกับกุมขมับ หันไปมองใบหน้ากลมของเด็กชาย พบว่าอีกฝ่ายกำลังยิ้มอยู่
“นี่รู้ใช่ไหม ว่าเรือเป็นเที่ยวสุดท้ายแล้วยังตามมาอีก”
ดารินทร์ไล่เบี้ยกับเจ้าตัวแสบ มีความรู้สึกว่าใบหน้าน่ารักนั้น ซ่อนความเจ้าเล่ห์แสนกลไว้มากมาย
“มีป้ายบอกก็ต้องรู้สิ ไม่อ่านป้ายเลยรึไง”
นิ้วเล็กชี้ให้ดูตารางเดินเรือที่ติดอยู่ ทำท่าราวกับเป็นผู้รู
