สามชั่วโมงต่อมา...
“ยังเหลือเวลาอีกเกือบสองชั่วโมง พี่ขอแวะคาเฟ่ข้างหน้าหน่อยนะ คาเฟ่ที่นี่กาแฟหอมกรุ่นนุ่มลิ้นมากถ้าน้องนะนาวได้ลองชิมจะต้องติดใจแน่นอน”
“ค่ะ” นารินรดาพยักหน้าให้กุลนิดาที่ถามขึ้นหลังจากที่ขับรถออกจากห้างสรรพสินค้ามาได้พักใหญ่ เธอเองก็รู้สึกเปรี้ยวปากอยากจะดื่มกาแฟขึ้นมาเหมือนกัน กอปรกับกุลนิดาเองก็รักษาทั้งคำพูดและเวลาที่ให้ไว้กับเธอเป็นอย่างดี แค่แวะคาเฟ่ซื้อกาแฟคนละแก้วก็ไม่น่าจะเสียเวลามาก ยังไงซะเธอก็กลับถึงบ้านก่อนบ่ายสองโมงแน่นอน
เกือบสามชั่วโมงที่อยู่ด้วยกันกุลนิดาเป็นเพื่อนชอปปิงที่ดีมากคนหนึ่ง ที่สำคัญกุลนิดาไม่แม้แต่จะพูดถึงชื่อของนายแพทย์วีรินทร์หรือบัวบุษบาให้เธอได้ยิน ทำให้เธอรู้สึกผิดที่คิดระแวงอีกฝ่ายมากเกินไป
เมื่อกุลนิดาชวนแวะซื้อกาแฟที่คาเฟ่เธอก็เลยรีบตอบรับอย่างไว
แต่ทว่าพอเดินเข้าไปในร้านแล้วเห็นร่างสูงของสามีนั่งโดดเด่นเป็นสง่าอยู่ที่โซฟาด้านในก
