“หมดแล้วใช่ไหมเรื่องที่เธอจะพูดกับพี่”
“ค่ะ... หมดแล้ว” นารินรดาพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะถึงบางอ้อว่าที่เขาถามไม่ใช่เพราะเขาเห็นด้วยหรืออยากคุยกับเธอต่อ แต่เป็นเพราะเขาต้องการไล่เธอออกจากห้องให้เร็วที่สุด
ชิ!... ไร้มารยาทมาก ทำอย่างกับเธออยากอยู่นักนี่ ไม่ไล่ก็ไปจ้า
“ถ้างั้นนะนาวขอตัวกลับห้องก่อน...”
“เชิญ!”
นารินรดาถึงกับสะอึกให้กับการกระทำอันไร้มารยาทของคุณหมอมาเฟียที่ออกปากไล่ทั้งที่เธอยังพูดไม่จบประโยค คันปากอยากจะด่ากลับไปแรงๆก็ต้องอดกลั้นเอาไว้ ก่อนจะชะงักริมฝีปากอิ่มค้าง ดวงตาเบิกกว้าง ใบหน้าเห่อร้อนให้กับจังหวะการตวัดขาออกจากการนั่งไขว่ห้างของคุณหมอมาเฟียที่ทำอะไรไม่ระมัดระวัง เกือบจะโชว์ของลับให้เธอดู
นารินรดาที่ยืนหน้าแดงก่ำหัวใจเต้นรัวเพราะเกือบจะเห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็นต้องตาโตเบิกกว้างขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นรอยสักรูปมังกรตัวใหญ่ยักษ์ที่พาดยาวเต็มแผ่นหลังกว้างของนายแพทย์วีริ
