“พี่เคยบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่าพี่ไม่ชอบใส่เสื้อผ้านอน”
นารินรดาตาโต กระพริบตาปริบๆเมื่อแปลความหมายในสิ่งที่เขาพูด พูดแบบนี้หมายความว่าวันนี้เขาจะไม่ใส่เสื้อผ้านอนงั้นเหรอ?
“แต่หลายวันที่ผ่านมาพี่คีทก็ใส่เสื้อผ้านอนตลอด”
“ถ้าวันนี้พี่ไม่ใส่ล่ะ?”
“ไม่ได้ค่ะ นะนาวไม่อยากเป็นตากุ้งยิง”
“กลัวอะไรแค่ตากุ้งยิง พี่เป็นหมอยังไงก็รักษาเธอให้หายได้”
นารินรดามองค้อน ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ “พี่คีท อย่าแกล้งนะนาวสิคะ แบบนี้นะนาวไม่โอเคนะ”
“พี่เหมือนคนขี้แกล้งงั้นเหรอ”
“แต่เราเป็นพี่น้องกัน พี่คีทจะมานอนแก้ผ้าบนเตียงเดียวกับนะนาวได้ยังไง”
“เราสองคนไม่ใช่พี่น้องกันนะนาว เราสองคนคือผัวเมียกัน พี่กับเธอเราแต่งงานกันถูกต้องนะนาว” นายแพทย์วีรินทร์พูดเสียงเรียบ มองใบหน้าหวานด้วยสายตานิ่ง
“อีกอย่าง... ไม่มีพี่ชายน้องสาวบ้านไหนเขานอนกอดกันกลมแทบจะขึ้นคร่อมกันหรอกนะนาว”
นารินรดาหน้าแดง ไม่ต้องพยาย
