หลายวันต่อมา...
ไม่รู้เป็นเพราะเมื่อหลายวันก่อนเธอสร้างตราบาปเอาไว้กับแม่ครัวที่บ้านหรือเปล่าวันนี้กินอะไรลงไปถึงได้อาเจียนออกมาหมด แถมยังปวดท้องจนน้ำตาปริ่ม สุดท้ายก็ทนความปวดท้องไม่ไหวต้องเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเดินออกจากห้องทำงานทั้งที่ยังไม่เที่ยงวัน
ความตั้งใจแรกนารินรดาจะให้คนขับรถตรงกลับไปที่บ้านเลย แต่ทว่ายังไม่ทันถึงครึ่งทางเธอก็ต้องบอกให้คนขับรถแวะโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
ใช่แล้วแหละ... โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดก็คือโรงพยาบาลของสามีเธอนั่นเอง
เจ้าหน้าที่ทุกคนจำเธอได้ ซึ่งแน่นอนว่านารินรดาก็ได้รับการต้อนรับและบริการพร้อมอำนวยความสะดวกอย่างดีเยี่ยมโดยไม่ต้องเอ่ยปากร้องขอ ทุกอย่างมันดีไปหมด ยกเว้น...
“เดี๋ยวผมตรวจภรรยาผมเอง”
นารินรดาถอนหายใจออกมาเบาๆ ไม่ต้องหันไปมองเธอก็รู้ว่าคนพูดคือใคร ทว่าที่เธอไม่เข้าใจเขาจะมาแย่งงานคนอื่นทำไม
“ครับ ผอ.คีท”
เมื่อแพทย์เจ้าของไข้หลีกทางให้สามี
