EP.5 เคลิ้มดิวะ!
1145 คำ
หลายวันต่อมาหลังจากกิจกรรมรับน้องในรั้วมหาวิทยาลัยจบลง ทุกคนจะมีเวลาพักอยู่หนึ่งอาทิตย์ก่อนจะพากันไปรับน้องที่ทะเลต่อ
ซ่องเฮียหงีกับเจ๊ติ๋ม
"พี่นวลใจ!" นัวเนียเดินมาพร้อมตะโกนเสียงแหลมเหมือนทุกครั้งเพื่อมารับพี่นวลใจกลับบ้านพร้อมกัน
“เบาๆ อีนัวเนียมึงจะตะโกนทำไม! อีนวลใจรับแขกอยู่เดี๋ยวก็คงลงมา มึงก็รู้ว่าสวยๆ อย่างพี่มึงลูกค้าเรียกขึ้นไปไม่หวาดไม่ไหว” เจ๊ติ๋มเอ็ดเบาๆ ปรามนัวเนียที่ส่งเสียงดังอยู่
“เฮียเงี่ย ไปไหนอะเจ๊”
“หงี! ผัวกูชื่อหงี อีนี่นิ ฮ่าๆ”
นวลใจเดินลงมาด้วยท่าทีเหนื่อยล้าเเต่ยังฝืนส่งยิ้มให้น้องสาวที่ยืนรอเธออยู่ด้านล่าง
"อะ สามพันนะวันนี้" เจ๊ติ๋มยื่นเงินให้นวลใจ หลังจากที่รับมาเธอก็ยกมือไหว้เเล้วเดินออกไปพร้อมกับนัวเนีย
บ้านนัวเนีย ราวๆ หกโมงเย็น
"พี่นวลใจเหนื่อยไหม หนูทำเเกงไข่ของโปรดพี่ให้เเล้วนะ" นัวเนียที่เพิ่งออกจากครัวเข้ามานั่งคุยกับพี่สาวของเธอที่นั่งพับผ้าอยู่
“นัวเนียต่อไปนี้ไม่ต้องไปรับพี่ที่ซ่องเเล้วนะ”
“ทำไมล่ะคะ?” นัวเนียเลิกคิ้วถามอย่างสับสน
“พี่เดินมาเองได้แค่ไม่กี่นาทีก็ถึงบ้าน”
“ขอเหตุผลที่ฟังขึ้นกว่านี้ค่ะ”
“โตเป็นสาวเเล้วใส่ชุดนักศึกษาเดินเข้าออกซ่องมันจะดูไม่ดีนะ คนอื่นเขาจะนินทาเอาได้”
ฝ่ามือเล็กๆ ของนัวเนียฟาดลงกระทบพื้นบ้านไม้ทันทีที่ได้ยิน
"ไม่ว่าเราจะอยู่ในชุดไหนถ้าจิตใจเราสะอาดใครจะมองยังไงก็ไม่เห็นต้องเเคร์เลยนี่คะ อีกอย่างต่อให้ทำอาชีพไหนก็ล้วนแต่เป็นมนุษย์เท่าเทียมกันทั้งนั้น" นัวเนียพูดเน้นย้ำอย่างจริงจัง เพราะเธอรู้ดีว่านวลใจมักจะคิดมากกับทุกเรื่องอยู่เสมอ
และอย่างที่รู้กันว่าถ้าพี่สาวของเธอไม่ขายตัวในวันนั้น เธอก็คงไม่มีชีวิตอยู่ได้ถึงในวันนี้หรอก
“เฮ้อ ยังไงก็ห้ามไม่ได้อยู่แล้วสินะ แต่อย่างน้อยก็เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไปนะเข้าใจไหม”
“รับทราบค๊าาา”
จึก จึก
สาวน้อยยื่นนิ้วเล็กสะกิดเอวพี่สาวเพื่อหยอกล้อ เธอพอใจกับชีวิตตอนนี้ที่สุดแล้ว ขอแค่ได้อยู่ด้วยกันกับพี่สาวของเธอก็พอ
วันต่อมา มหาวิทยาลัยเอกชน เวลาประมาณสิบโมงเช้า
"เสียเงินอีกแล้วเนอะ แค่ไปเข้าค่ายก็ล่อไปหกพันบาท" แอปเปิ้ลบ่นพร้อมกับอ่านรายละเอียดในแผ่นกระดาษ
“อื้อ แถมได้หาข้าวแดกเองอีก” นัวเนียเองก็บ่นอย่างอดไม่ได้เช่นกัน
“นัวเนีย! วันนี้เราไปเที่ยวผับกันไหม เราสองคนไม่เคยไปเลยนี่ แถมวันนี้มีปาร์ตี้โฟมด้วย เราก็เนียนๆ แอบเข้ากัน”
“เดี๋ยวพี่นวลใจจะเป็นห่วงน่ะสิ” นัวเนียพูดอย่างลังเล กลัวพี่สาวจะเป็นห่วง
“คืนนี้พี่นวลใจไม่รับงานเหรอ”
นัวเนียครุ่นคิดกับคำพูดของเพื่อนชั่วครู่ แต่สุดท้ายก็ยอมไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น “เออ...จริงด้วย งั้นก็ได้ เดี๋ยวเจอกันตอนหนึ่งทุ่มนะ”
โรงอาหาร
ซู๊ดดด
นัวเนียซัดขนมจีนอย่างเอร็ดอร่อย เธอกินอย่างไม่สนโลกเพราะกำลังหิวหนักมาก
"เบาๆ นัวเนีย มึงก็ดูดซะ ฮ่าๆ" แอปเปิ้ลแซวเพื่อนอย่างขบขัน
“อัก ปะ..ไปซื้อน้ำ..หะ..ให้หน่อย แค่กๆ”
“กูว่าเเล้วไงติดคอจนได้ ฮ่าๆ รอก่อนๆ”
ระหว่างที่แอปเปิ้ลวิ่งไปซื้อน้ำให้นัวเนีย ก็มีฝีเท้าหลายคู่เดินตรงดิ่งเข้ามาหานัวเนียที่นั่งโซ้ยขนมจีนต่อ
"คนอะไรแดกเหมือนยาจก! ต่อให้มึงแดกข้าวทั้งประเทศก็ไม่สูงขึ้นหรอก" พอเห็นท่าทางที่กำลังกินมูมมามของเด็กเตี้ย ป๊อกเบิ้ลเลยเเวะเข้ามาแกล้งอย่างอดไม่ได้
“สวัสดีค่ะพี่ป๊อกเบิ้ล ไม่ทราบว่ามาสาระอะไรแถวนี้” นัวเนียพูดเสียงเรียบ
“สาระอะไร?” ยัดรีบถามกลับทันที
“สาระแน!” พูดเสร็จนัวเนียก็เบ้ปากให้ป๊อกเบิ้ลหนึ่งที
“สัส ฮ่าๆ” เท่ยืนกุมท้องหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“มึงจะถามทำเชี่ยไรเนี่ยไอ้ยัด!” ป๊อกเบิ้ลหันไปเอ็ดยัดที่กำลังร่วมวงหัวเราะอยู่กับเท่สองคน
“อ๊ะ ว้ายยย!?” นัวเนียรู้สึกหงุดหงิดเพราะป๊อกเบิ้ลมาก่อกวน เธอจึงเผลอกระแทกส้อมลงถ้วยขนมจีนอย่างแรง จนน้ำขนมจีนกระเด็นเข้าดวงตาทั้งสองข้าง สาวน้อยสะดุ้งเฮือกเผลอดิ้นจนมือตัวเองปัดไปโดนถ้วยขนมจีนหล่นเเตกบนพื้น
"เชี่ย!" สามหนุ่มอุทานพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย โดยที่นัวเนียคลานสะเปะสะปะไปมาพร้อมกับควานมือหาขวดน้ำ จนใบหน้าหวานมาซบเข้าตรงกลางเป้าป๊อกเบิ้ลพอดี
"บะ...เบาๆ...ซี๊ดส์" ป๊อกเบิ้ลท้วงขณะเงยหน้าขึ้นมองเพดานโดยอัตโนมัติ เนื่องจากใบหน้าหวานกำลังซุกไซ้ตรงกลางเป้าเขาไปมาไม่หยุดนิ่ง
"ฮือ...อ๊าาา" สาวน้อยร้องครางเพราะถูกความแสบเล่นงานที่ดวงตาไม่หยุด
"มึง ช่วย เบาๆ หน่อย..อ๊าห์" ปลายเท้าป๊อกเบิ้ลเกร็งจิกพื้น พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
"เเสบ..อึก..ฮือออ"
“เว้ย!” ยัดกับเท่ตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน เมื่อนัวเนียยังซุกไซ้เป้าชายหนุ่มไม่หยุด โดยที่ป๊อกเบิ้ลเองก็ยังยืนตัวแข็งทื่อไม่ขยับ ปล่อยให้เธอบดขยี้หว่างขาเขาด้วยใบหน้าหวานๆ อยู่อย่างนั้น
"มึงจะเคลิ้มทำไมไอ้ฉิบหาย ช่วยน้องมันดิวะ" ยัดตะโกนด่า
“ขากูก็ตั้งยาวเสือกเอาหน้ามาซุกทำไมตรงท่อนเอ็นล่ะ!” ป๊อกเบิ้ลกลอกตาพูด
“ไอ้พวกบ้า! พวกรุ่นพี่เลว!” นัวเนียหันไปด่ากราดใบหน้าขึ้นสีเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอทำอะไรที่น่าอายลงไป
“ทางนี้!” สามหนุ่มตะโกนขึ้นมาพร้อมกับเมื่อนัวเนียหันหน้าไปทางอื่น
ในตอนที่กำลังสับสนวุ่นวาย แอปเปิ้ลที่รีบไปซื้อน้ำเสร็จเพิ่งจะกลับก็รีบวิ่งเข้ามายืนบังหน้านัวเนียเอาไว้ เธอตกใจอย่างมากเมื่อได้เห็นสภาพของนัวเนียในตอนนี้
"นัวเนียเป็นอะไร!" แอปเปิ้ลรีบคว้าตัวเพื่อนเอาไว้พร้อมกับใช้น้ำเปล่าที่เพิ่งจะซื้อมาล้างหน้าให้นัวเนียอย่างรวดเร็ว
“พวกนี้รังแกมึงเหรอ!” แอปเปิ้ลกำหมัดแน่น ถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
“พูดจาดีๆ ใครรังแกใครวะ กูอยู่เฉยเฉยเลย” ยัดไหวไหล่แก้ตัวทันที โดยที่นัวเนียเองก็รีบคว้าเเขนแอปเปิ้ลที่กำลังจะพุ่งเข้าใส่พวกรุ่นพี่เอาไว้
"แค่อุบัติเหตุเอง ไม่มีไรหรอก" นัวเนียถอนหายใจถี่ๆ อย่างเหนื่อยใจ สถานการณ์ดูวุ่นวายไปหมดเพราะความใจร้อนตัวเองแท้ๆ เลย แถมยังต้องมาแสบตาอีก
- ผู้เขียน
