มิรานั่งนิ่งเงียบไม่พูดจาอะไรกับคาร์มินที่กำลังเช็ดตัวให้ แม้กระทั่งหน้ายังไม่มองเลยด้วยซ้ำ การกระทำของเขาเมื่อคืนทำให้เธอรู้สึกโกรธมาก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรผิด ถึงถูกจับลงโทษหนักขนาดนี้
เซ็กซ์เมื่อคืนรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ ยังจำความรู้สึกนั้นได้ไม่ลืม อ้อนวอนทั้งน้ำตาก็ไม่ยอมหยุด
“เดี๋ยวทายาให้” เขาพูดขึ้น หลังจากมองรอยเขียวช้ำบนร่างกายมิราจากฝีมือตัวเอง ยอมรับว่าเมื่อคืนรุนแรงกับเธอมาก
“…”
“เจ็บมากไหม” ประโยคคำถามนั้นทำให้มิราดึงสายตากลับมามองคาร์มิน น้ำเสียงทุ้มต่ำบวกกับแววตาที่อ่อนลงของอีกฝ่าย พานทำหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ
“หนูชินแล้วล่ะค่ะ” เธอหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่หลังจากคุณคาร์มินเช็ดให้เสร็จแล้ว จังหวะลุกขึ้นขาดันอ่อนเปลี้ยลงอัตโนมัติ ทำให้ตัวเธอทรุดฮวบนั่งลงเตียงนอนอีกครั้ง
“นั่งรอตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันอุ่นข้าวเช้ามาให้ ซื้อมาไว้นานแล้ว ป่านนี้มันคงเย็นหมดแล้ว”
“หนูจะกลับบ้าน
