โศกนาฏกรรมครั้งนั้นมันเริ่มต้นจากการที่ผมกับน้องถูกทิ้งไว้ที่บ้านพักตากอากาศสองคนในวันเกิด วันนั้นพ่อและแม่ออกไปซื้อของเพื่อกลับมาจัดงานฉลองวันเกิดให้กับเราสองคน
“อยู่บ้านกันสองคนอย่าดื้ออย่าซนและรอจนกว่าพ่อแม่จะกลับมานะ ที่สำคัญคือห้ามหนีออกไปเล่นน้ำที่ทะเลเด็ดขาด”
นั่นคือสิ่งที่แม่ผมกำชับเสียงหนักแน่นก่อนจะออกไปจากบ้าน
แต่ตอนนั้นผมดื้อมาก เป็นเด็กดื้อที่คิดว่าตัวเองเก่ง ผมจึงชวนธาวีร์น้องชายฝาแฝดของตัวเองไปที่ริมชายหาด
“จะดีเหรอพี่วิน แม่บอกแล้วนะว่าไม่ให้เราออกมาเล่นน้ำทะเล”
“ก็ไม่ได้จะพาวีร์มาเล่นสักหน่อย พามาดูพี่เล่นต่างหาก”
ว่าจบผมก็วิ่งลงไปเล่นน้ำทะเลด้วยความคึกคะนอง แต่ผมก็เล่นแค่ใกล้ๆ เท่านั้น ส่วนวีร์ก็นั่งมองอยู่บนชายหาด มองตาละห้อยจนผมอดสงสารไม่ไหวจึงขึ้นจากน้ำมานั่งเล่นเป็นเพื่อน
“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าหงอยอย่างนั้นล่ะ”
“อยากเล่นน้ำทะเลบ้างจัง แต่วีร์ว่ายน้ำไม่เป็
