ไอ้คนโง่
1254 คำ
แขกผู้ใหญ่นับสิบคน นั่งล้อมวงคุยกันเสียงดังลั่นห้องรับแขก กลิ่นซิกการ์ คละคลุ้ง อบอวลอยู่ในห้องแอร์ ชายหนุ่มเดินเข้าไปในนั้น แล้วยกมือไหว้ ผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่จนครบถ้วน
"มาแล้ว ไอ้ตัวแสบ " คนเป็นพ่อ ลูบหัวลูบหลังลูกชาย แล้วชี้ให้นั่งข้างตัวเอง
" เพิ่งเลิกงานหรอ "
"ครับท่าน " ลูกชายตอบรับตามความเคยชิน
"หลานชาย ไม่เปิดขายหุ้นบ้างหรอ ได้ข่าวปีนี้ กำไรมากอยู่ "
"ไม่ได้เปิดขายเลยครับ บริษัทผมเล็กนิดเดียว ผมดูคนเดียวไหว สบายมาก "
เจ้าตัวบอกยิ้มๆ แม้มนใจจะเดือดขึ้นมาทันที ไอ้พวกอยากจะชุบมือเปิป งานไม่ทำ จ้องแต่จะเอากำไร แถมยังเบ่งคับบริษัท มึงฝันไปก่อนเถอะ
"แล้วตอนนี้ ทำอะไรอยู่ คิดจะลงทุนอะไรอีกไหม "
"สมองมันคิดแต่เรื่องงาน นี่ก็ไปเอาของญี่ปุ่นมาขาย เปิดออนไลน์ เปิดหน้าร้าน สารพัดอย่าง "
คนเป็นพ่อตอบแทน แล้วยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ
"ให้เงินมันไปสิบล้าน ไอ้เราก็นึกว่ามันจะเอาไปซื้อรถสปอร์ต ที่ไหนได้ มันลงทุนเปิดบริษัท ตอนนี้เป็นไง ที่จอดรถที่บ้านมันทำสองชั้นแล้ว มีกี่คันแล้วเอก รถสปอร์ต "
"สี่คันครับ " คำตอบที่บอกออกมา ทำเอาคนหลายคน มองด้วยความชื่นชม แกมอิจฉา ท่านเป็นคนมีบารมี มีอำนาจ ลูกๆก็ทำงานดี ทุกคน ภรรยาอีกหลายคน ก็อยู่ในโอวาท ไม่เคยมีปัญหา
"ท่าน มีอะไร ถึงเรียกผมครับ "
"ก็ไม่มีอะไร พวกอาๆเค้าอยากร่วมทุนด้วย ก็เลยอยากเจอเอก "
ชายหนุ่มยิ้มออกมา อีกรอบ มองไปที่เหล่าชายวัยกลางคน ที่นั่งกันอยู่
"ผมมีเงิน ผมมีคนของผม ผมไม่จำเป็นต้องหุ้นกับใครเลยครับ 3บริษัท ขึ้นตรงกับผมคนเดียว จบเลย ไม่ต้องคุยหลายรอบ ไม่ต้องรอใครตัดสินใจ " เป็นเอก บอกเสียงสุภาพ แล้วลุกขึ้นยืน
" ไปนะครับท่าน ผมมีคุยงานต่อ "
คนเป็นพ่อ พยักหน้า แล้วยิ้มออกมา ด้วยความสะใจ อยากให้เด็กมันถอนหงอก กูก็เรียกมาให้แล้ว สะใจกันไปตามๆกัน
"ผมขอโทษครับคุณเอก ที่ทำให้เสียเวลา " คนขับรถ บอกกับเจ้านาย ที่ต้องมาที่นี่ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง
"ท่านประทีป คงมีความสุข ที่ให้ฉันมาตอกหน้า ด้วยตัวเอง คนอย่างท่านประทีปหรอ จะแบ่งอะไรให้ใครง่ายๆ ไม่มีทางหรอก "
ลูกชายพูดถึงพ่อ อย่างรู้นิสัยกันดี
"กลับบ้านหรือว่า "
"ไปหาคุณลิน " คำตอบของเจ้านาย ทำเอาคนขับรถยิ้ม มองที่กระจกหลัง ถุงสีขาวที่เตรียมเอาไว้ กำลังจะถึงมือ
หญิงสาวเปิดประตูเข้ามาในห้อง แล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เสร็จเรียบร้อย ตอนนี้เธอมีแต่เสื้อผ้าชุดใหม่ๆทั้งนั้น ร้านเสื้อผ้าออนไลน์ ที่นำมาส่งทุกวัน เป็นชุดทำงาน ที่เป็นแบรนด์ที่สาวๆออฟฟิศ สวมใส่ กางเกง เสื้อ และรองเท้า ที่เรียบร้อยในแบบของเธอ แต่ราคาหลักพันทั้งนั้น
เสื้อผ้าที่ซักและอบจนแห้ง รีดใส่ตู้ แขวนเอาไว้ด้วยกัน ตอนนี้ ในห้องของเรา มีเสื้อผ้าของเค้าและเธอ
ประตูห้องเปิดออก พร้อมกับที่ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามา ยื่นถุงกระดาษสีขาวส่งให้
"เก็บได้ ก็เลยถือเอามาให้ "
"ใครเค้าจะเอาชาแนลมาทิ้งละคะ " เธอรับถุงมา แต่ยังไม่ยอมเปิด เดินไปหยิบน้ำ มาให้เค้าก่อน
"เหนื่อยไหมคะ " เป็นเอกส่ายหน้า รับน้ำมาดื่ม มือบางเข้ามาช่วย แกะกระดุมเสื้อให้
"อ้าว ทำอะไร ทำไมไม่แกะสักที "
เค้าเสียงดุ ใส่เธอ ทำให้เธอหน้าเจื่อน ก่อนจะแกะโบว์ที่มัด แล้วนำของในถุง ออกมา กระดาษโน๊ต ที่เขียนด้วยลายมือ
"ของขวัญพนักงานที่ตั้งใจทำงาน แบบนี้ ให้ทุกคนไหมคะ " เธอถามเค้า แล้วเค้าก็ดึงกระดาษออกไปจากมือของเธอ
"ชอบมั้ยละ "
เธอยิ้ม แล้วขยับมานั่งบนตักของเค้า เอาแขนเค้า โอบตัวเธอเอาไว้
"ชอบค่ะ ขอบคุณนะคะ อะไรที่คุณเอกให้ ไม่ต้องแพง ลินก็ชอบ "
เค้าจูบเธอ ด้วยความอ่อนหวาน เธอวางกล่องกระเป่าสตางค์ลงบนโซฟา แล้วหันมาหาเค้า มือบางประคองแก้มของเค้าเอาไว้ แล้วเค้าก็ลุกขึ้นยืนอุ้ม พาเธอเข้าไปในห้องนอน
"แกะกระดุม "
เค้าบอกเธอ เสียงเบา ตามปกติแล้ว เค้าจะไม่ชอบให้ใคร มายุ่งกับเสื้อผ้าของตัวเอง ความเจ็บปวดในวัยเด็ก ยังคงฝังใจ ท่านประทีป ผู้เป็นพ่อ มองดูลูกชายวัยห้าขวบ ที่กำลังจะไปโรงเรียน แต่ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย พี่เลี้ยงก็ไม่มาช่วย เด็กชายถูกพ่อดุ เสียงดัง แล้วตะคอก จนฝังใจว่า
"ถ้ามึงติดกระดุมเอง ถอดเสื้อผ้าเองไม่ได้ มึงก็ทำอะไรไม่ได้แล้วไอ้โง่ " เด็กชายเป็นเอก จำได้ทุกคำ ความทรงจำวัยเด็ก ที่ไม่มีวันลืม
ร่างกายเปลือยเปล่า นั่งหันหน้าเข้าหากัน อยู่กลางเตียงนอน เธออยู่บนตักของเค้า สบตากับเค้า ด้วยใบหน้าแดงก่ำ สัมผัสแนบแน่น ที่มีให้กันทุกวัน ทำให้เธอ ติดใจและหลงใหลกับสิ่งที่เธอ ได้รับ ร่างกายบอบบางของเธอ ถูกเค้าชักนำไป อย่างง่ายดาย
"พรุ่งนี้ พี่ไม่อยู่ นอนคนเดียวนะ "
เค้าบอกกับเธอ แล้วขยับตัวเข้ามา เธอมองเค้าด้วยสายตาออดอ้อน แบบไม่รู้ตัวว่ากำลังทำ ให้เค้าหลงใหล
"อย่ามองแบบนี้ แค่วันเดียว "
เค้าไม่เข้าใจ ว่าทำไมต้องปลอบใจเธอ มือหนาลูบไล้ที่แผ่นหลังเปลือยเปล่า แล้วขบเม้มที่บ่าเล็กของเธอ
"พักร้อนไหม แล้วไปด้วยกัน "
เธอส่ายหน้ารัวๆ ออกมา
"ลาพักร้อน เค้าต้องลาล่วงหน้าค่ะ ท่านประธาน " เธอบอกกับเค้า
"ลาป่วย ดีไหม ปวดหัว ปวดท้อง เจ็บคอก็ได้ " ท่านประะาน บอกให้พนักงานดีเด่น ขาดงาน
"ไปเถอะค่ะ ลินรอที่นี่อยู่แล้ว ไม่ได้ไปไหน ไปทำงาน แล้วก็กลับมาบ้าน " เธอบอกกับเค้าเสียงอ้อน
"เปลี่ยนใจ ตามไปได้นะ เดี๋ยวให้คนรถมารับ " เธอส่ายหน้า แล้วจูบเค้า ไม่อยากคุยเรื่องนี้แล้ว
กระเป๋าสตางค์ใบเก่าของเธอที่วางเอาไว้ ถูกเค้าโยนทิ้งลงถังขยะทันที เธอมองแล้วก็หยิบคืนมา
"จะทิ้งทำไมคะ ลินซื้อตอนทำงานเดือนแรกเลยนะคะ"
"เก่าแล้ว " เค้าหยิบขึ้นมาดู แล้วยอมเก็บใส่ลิ้นชักให้เธอ
"ห้ามทิ้งอีกนะคะ "
"อือ ไม่ทิ้งหรอก "
เค้ายอมรับปากเธอ แล้วมองกระเป๋าสตางค์ใบใหม่ ที่วางคู่กับกระเป๋าผ้าน่าตาน่าเกลียดนั่น มันไม่ได้เหมาะสมกันเลย
โทรศัพท์มือถือ ถูกหยิบขึ้นมาแล้วเปิดเข้าไป หน้าร้าน ก่อนจะยื่นให้
"เลือกมาสักใบ "
เธอมองยี่ห้อแล้วตาโต ส่ายหน้ารัวๆ
"ไม่เอาค่ะ "
เค้ามองเธอด้วยสายตาขัดใจนัก
"บอกแล้วไง ว่าอย่าดื้อ "
"แต่ว่ามันแพงค่ะ ลินทำงานเงินเดือนสองหมื่น จะใช้กระเป่าใบละแสนได้หรอคะ "
"ใครถามก็บอกเค้าไป ว่าของปลอม "
ก็เอาแต่ใจแบบนี้ แล้วจะมาถามเธอทำไม
- ผู้เขียน
