ห้าเดือนต่อมา
“ตื่นเต้นจังเลยค่ะพี่เร็น”
ฉันจับมือสามีของฉันไว้แน่น วันนี้เป็นวันที่เรกะจะคลอดแล้ว หมอเจ้าของไข้แนะนำให้ฉันผ่าคลอดเพราะอุ้งเชิงกรานค่อนข้างแคบ ไม่ควรคลอดตามธรรมชาติ
“พี่ก็ตื่นเต้นครับ เราจะได้เจอลูกแล้วนะ”
ไม่รู้ว่าใครตื่นเต้นกว่ากันระหว่างฉันกับเขา เพราะตอนนี้คนที่น่าห่วงมันเขามากกว่า
ใบหน้าที่ปกติก็ขาวอยู่แล้วยิ่งขาวซีดลงไปอีกเมื่ออยู่ในห้องคลอด มือหนาสั่นจนฉันรู้สึกได้
“คุณพ่อกลัวเลือดไหมคะ ไหวไหม”
พยาบาลที่อยู่ข้างๆเห็นอาการเขาไม่สู้ดีนักเลยถามด้วยความเป็นห่วง พี่เร็นส่ายหน้าปฎิเสธ
“เปล่าครับ ผมแค่ห่วงเมียกับลูกเฉยๆ”
ฉันเห็นพยาบาลแอบอมยิ้ม ก่อนจะไปเตรียมตัวผ่าตัด ดีนะที่เขาไม่เห็นตอนบล็อกหลังไม่งั้นเค้าคงได้เป็นลมไปแน่ ๆ เพราะมันเจ็บมาก เจ็บจนแทบร้องไห้เลย
“หมอจะเริ่มแล้วนะคะ”
หมอที่ดูแลฉันเริ่มผ่าตัดแล้ว พี่เร็นจับมือฉันไว้แน่นยิ่งกว่าเดิมอีก เสียงเครื่องมือ
