“เป็นไงกันบ้าง ปลอดภัยไหมลูก”
แม่ผมวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา ลูบตามเนื้อตัวผมยกใหญ่ แค่ยิงกันนิดหน่อยเอง เรื่องปกติสำหรับผมมากเลย
“พี่เทวาโดนกระสุนถากค่ะ คุณแม่”
แต่เหมือนเมียผมจะไม่คิดอย่างนั้นนะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่เธอกังวลเรื่องผมไปซะทุกอย่างเลย เมื่อก่อนไม่ได้เป็นแบบนี้นะ เพิ่งมาเป็นตอนท้องนี่ล่ะ
“ผมไม่เป็นไรครับ ถากนิดเดียว”
“เข้าบ้านก่อนเถอะลูก ทำแผลเสร็จพ่อเค้ามีเรื่องจะคุยด้วย”
แม่เดินนำผมกับดาวเข้าไปด้านใน ก่อนที่ดาวจะเป็นคนลงมือทำแผลให้และบ่นผมไปด้วย พอแม่เดินออกไปผมเลยถือโอกาสถามเธอเรื่องที่คาใจซะเลย
“ทำไมดาวดูเป็นกังวลเรื่องพี่จังครับ เมื่อก่อนดาวไม่เป็นแบบนี้นะ”
เธอถอนหายใจออกมาดัง ๆ ก่อนจะวางอุปกรณ์ทำแผลลง
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แค่แบบห่วงพี่ตลอดเวลาเลย ไม่รู้ทำไมเหมือนกันสงสัยเพราะฮอร์โมนเปลี่ยนมั้งคะ”
อาจจะเป็นเพราะแบบนั้นก็ได้ ผมรู้มาว่าคนที่ตั้งครรภ์มักอารมณ์ไม่คงที่
