ปวดไปทั้งตัวเลย
ฉันลืมตามองเพดานอยู่แบบนั้น เมื่อคืนเขาเล่นงานฉันหนักมาก กว่าจะได้พักก็เช้าเหมือนที่เขาพูดจริง ๆ
ร่างทั้งร่างระบมไปหมด เพราะฉันเองก็ตอบสนองเขาอย่างถึงใจ พอคิด ๆ ไปแล้วก็น่าอายชะมัด นี่ฉันชอบอะไรแบบนั้นอย่างงั้นหรอกเหรอเนี่ย
“จะมองหน้าเขายังไงเนี่ย อายชะมัดเลย”
‘แกร๊ก’
“อ้าวตื่นแล้วเหรอ ลุกมากินข้าวก่อนสิ เดี๋ยวพี่ทายาให้”
เทวา เอ้ย พี่เทวาเดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารในมือ ไม่ต้องสงสัยเลยค่ะ ว่าทำไมฉันเรียกเขาว่าพี่ มันก็เพราะว่าเขาบังคับยังไงล่ะ
‘ถ้าไม่รับปากว่าจะเรียกพี่ว่าพี่ รับรองได้ครับ ว่าเช้าก็ไม่ได้นอน’
‘อ๊าาา ระ รับปาก! อ๊ะ รับปากค่ะ!’
นั่นล่ะคือสาเหตุที่ฉันยอมเรียกเขาว่าพี่ เอาจริงก็ไม่ได้ฝืนใจอะไรมากหรอกนะ แต่มันไม่ชินมากกว่า
“นาย เอ้ย พี่ตื่นนานแล้วเหรอ”
“สักพักแล้ว เลยไปทำสปาเก็ตตี้มาให้ กินได้ไหม”
สปาเก็ตตี้คาโบนาร่าน่าตาดูน่าทานมากกลิ่นก็หอมจนท้องฉันร
