หนึ่งอาทิตย์ต่อมา....
“แม่คะ หนู...ตื่นเต้นมากเลย”
พิกุลในชุดเจ้าสาวบอกกับแม่ของเธอ วันนี้เป็นวันแต่งงานของเธอกับเร็น มีแขกเหรื่อมากหน้าหลายตามาร่วมงาน บางคนเป็นนักธุรกิจที่พิกุลคิดว่าชาตินี้คงไม่มีทางได้ใกล้ชิดมาร่วมงานด้วย
“ตั้งสตินะ หายใจเข้าลึก ๆ ลูกแม่ทำได้อยู่แล้ว”
พิมพูดให้กำลังใจพิกุลที่กำลังนั่งเหงื่อตกอยู่ ดีที่ตอนนี้เธอไม่แพ้ท้องแล้ว เลยไม่มีปัญหาอะไรนอกจากความตื่นเต้น
“ไหนพี่เร็นบอกคนมาไม่เยอะไง ถ้าหนูทำพี่เร็นขายหน้าจะทำไงดี”
พิกุลเดินไปเดินมาในห้องแต่งตัวด้วยความกระวนกระวาย ท่ามกลางสายตาของผู้เป็นแม่ที่นั่งขำอยู่
“หยุดเดินได้แล้วพิกุล ใกล้ได้เวลาแล้วนะ”
ร่างบางหยุดเดินแล้วกับมานั่งที่เดิมไม่นานก็ได้ยินเสียงเคาะหน้าประตู
ก๊อก ก๊อก
“สงสัยเจ้าบ่าวมาแล้ว เดี๋ยวแม่ไปเปิดให้”
พูดจบก็ลุกไปเปิดประตูเลย ไม่ให้เวลาเธอได้ตั้งตัวสักนิด!
“ผมมารับเจ้าสาวครับ”
เร็นพูดด้วยรอยยิ้
