หลังจากวันนั้น ผมก็รุกเธอหนักขึ้นและดูเหมือนเธอเองก็เริ่มมีใจให้กับผมด้วย จากตอนแรกที่ไม่ชอบหน้าผม ตอนนี้มันค่อย ๆ ดีขึ้น จนเราสามารถคุยเรื่องทั่วไปกันได้แล้ว
“นายไปรับไปส่งฉันทุกวันเลย ไม่เหนื่อยหรือไง”
เธอถามผมในเย็นวันหนึ่ง หลังจากที่ผมไปรับไปส่งเธอมาเกือบเดือน
“ไม่หรอก ฉันเต็มใจ”
เอาจริง ๆ มันโคตรเหนื่อยเลยครับ เพราะบ้านเธอกับบ้านผมอยู่คนล่ะทางกันเลย แต่ใครมันจะไปบอกแบบนั้นกัน
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง นายใจดีกับฉันจริง ๆ ”
ผมเหลือบมองเธอนิดหนึ่ง ก่อนจะหันมาขับรถต่อ
“ฉันพูดจริง ๆ นะ ฉันเต็มใจที่จะช่วย มากกว่านี้ฉันก็ทำให้ได้ แค่เธอเอ่ยปากพอ”
มันเป็นความจริงใจของผม ไม่ใช่แค่ผมชอบเธอ แต่ผมอยากให้เธอมีชีวิตที่ดีขึ้นและได้ใช้ชีวิตให้มีความสุขบ้าง
ครืน ครืน เปรี้ยง!
เสียงฟ้าร้องคำรามตามมาด้วยเสียงฟ้าผ่าแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ก่อนที่สายฝนจะกระหน่ำเทลงมาจนแทบมองถนนไม่เห็น ผมตีไฟเลี้ยวเข้
