"อย่ามาตอแหล! ก็คีตะไงล่ะ เขาเป็นของฉัน แต่ถูกเธอแย่งไป จนเขาไม่เหลียวแลฉันสักนิด ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงหน้าด้านอย่างเธอ คีตะต้องรักฉัน ต้องชอบฉัน เขาต้องเป็นของฉัน!"
ซัมเมอร์เหมือนคนสติหลุดไปแล้ว ร้องตะโกนเสียงดังพร้อมกับร้องไห้น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง
ฉันไม่รู้จะทำยังไง จะปลอบก็คงไม่ฟัง จะบอกความจริงว่าคีตะชอบฉันมานานแล้ว ก็กลัวว่าจะยิ่งทำให้สติหลุดกว่าเดิม
"ใจเย็นๆ ก่อนนะ เรื่องคีตะ..."
"ฉันเย็นไม่ไหวแล้ว! เธอไม่เห็นสายตาที่เขามองฉันเหมือนเป็นกิ้งกือไส้เดือน น่ารังเกียจขยะแขยงก็พูดได้สิ"
ใครว่าฉันไม่เคยเห็น ตอนย้ายมาอยู่บ้านคีตะแรกๆ เขาก็มองฉันด้วยสายตาแบบนั้นเหมือนกันนั่นแหละ
"...ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าหมอนั่นชอบเธอตรงไหน เพราะหน้าตาซื่อๆ แววตาไร้เดียงสาแบบนี้น่ะเหรอ"
ยัยซัมเมอร์ดูเหมือนคนโรคจิตขึ้นเรื่อยๆ เธอบีบแขนฉันจนแดงไปหมด แม้ว่าพยายามแกะยังไงก็ไม่ออก
ส่วนมืออีกข้างก็เลื่อนขึ้นมาจ
