ตอนเย็นพวกเราได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี ด้วยอาหารที่เยอะชนิดที่ว่าเต็มโต๊ะที่ยาวกว่าห้าเมตร ส่วนมากก็เป็นอาหารทะเลที่จับแบบสดๆ ขึ้นมาจากทะเล
เดินดูอาหารแล้วรู้สึกน้ำลายสอขึ้นมาทันที กระเพาะอาหารก็เริ่มส่งเสียง แต่ยังมากันไม่ครบทุกคน ฉันเลยต้องกลืนน้ำลายตัวเองรอไปก่อน
"โห! ทำไมทำอาหารซะเยอะเลยละคะพี่รัช"
คุณป้าเดินออกมาหน้าบ้านซึ่งเป็นที่ตั้งโต๊ะสำหรับอาหารเย็นวันนี้ แล้วก็ถึงกับร้องอุทานเมื่อเห็นอาหารวางเต็มโต๊ะ
"ก็มีแต่เด็กๆ วัยกำลังกินทั้งนั้นก็เลยสั่งแม่ครัวให้ทำเยอะหน่อย อย่าบ่นไปเลยน่า แค่นี้ขนหน้าแข้งฉันไม่ร่วงหรอก"
คุณลุงชรัชพูดอย่างอารมณ์ดี
"ก็ได้ๆ งั้นฉันก็จะไม่เกรงใจแล้วนะ เด็กๆ จ๊ะ กินให้เต็มที่เลยนะ ว่าแต่หนุ่มๆ ยังไม่ออกมากันอีกเหรอ"
พอคุณป้าพูดจบสามหนุ่มสามมุมอันประกอบด้วยคีตะหน้ายักษ์ ที่ชอบทำหน้าไม่สบอารมณ์ตลอดการเดินทาง ต้นน้ำผู้สดใส มีรอยยิ้มพิมพ์ใจประดับบนใบหน้าต
