พอมาถึงโรงยิมที่เป็นสนามแข่งขัน ฉันก็อาศัยรูปร่างเล็กบอบบางของตัวเอง หรือที่คีตะชอบเรียกเป็นประจำว่า'ยัยเตี้ย' เบียดกับคนอื่นๆ ที่ยืนออกันเต็มทางเข้า เพื่อจะเข้าไปหาฟ้าใสที่ไม่รู้ว่านั่งอยู่ตรงไหน
พอผ่านฝูงนักเรียนหญิงที่ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดวี้ดว้ายกันเข้ามาได้ ก็เห็นเหล่านักกีฬากำลังแข่งขันกันอยู่ในสนาม
เสียงลูกบาสกระทบพื้นเป็นจังหวะ เสียงรองเท้าเสียดสีกับพื้น เสียงตะโกนโหวกเหวกของนักกีฬาทั้งในและนอกสนาม แล้วไหนจะเสียงเชียร์อึกทึกครึกโครมนั่นอีก ทำเอาฉันแทบจะมุดกลับออกไปทางเดิม
แต่พอมองดูสกอร์บอร์ด เห็นว่าคะแนนตามหลังทีมคู่แข่งอยู่ เลยคิดว่าอยู่เชียร์สักหน่อยก็ได้ เลยพยายามมองหาฟ้าใส
แล้วทันใดนั้นก็มองไปเห็นยัยนั่นกระโดดโบกมือหย็อยๆ อยู่อีกฝั่งของสนาม ฉันเลยรีบเดินอ้อมไปหาทันที
"ทำไมไปนานจังเลยล่ะ แล้วทำไมตาแดงๆ ร้องไห้มาเหรอ คุณครูว่าอะไร บอกมา ฉันจะไปจัดการให้"
ฟ้าใสว่าพร้อมกับถลกแข
