“ฝ้าย...” นักรบเพ้อเบาๆ หากแต่คุณนัยนาได้ยินชัดเจน ใบหน้างามสมวัยของเธอหม่นเศร้าลงเล็กน้อย
“รบ...นี่แม่นะ เป็นไงบ้างลูก” นักรบพยายามปรือตาขึ้น แต่ก็ต้องหรี่ตาเพื่อปรับให้คุณชินกับแสงสว่าง ครู่เดียวเขาก็ลืมตาขึ้นเต็มตา นัยน์ตาคมเข้มอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด ผู้เป็นแม่รีบจับมือลูกมากุมไว้ด้วยความดีใจ
“รบฟื้นแล้ว เป็นไงบ้างลูก เจ็บตรงไหนบ้าง” คุณนัยนาลูบหน้าตาลูกชายด้วยความเป็นห่วง น้ำตาของคนเป็นแม่ปริ่มขอบตา นักรบยิ้มอย่างยากเย็นให้แม่ของตน
“ฝ้ายล่ะครับแม่ ฝ้ายมาหาผมแล้วใช่ไหมครับ” นักรบถามมารดาด้วยเสียงแหบแห้งเบาหวิว
“ลูกต้องพักผ่อนเยอะๆนะรบ อย่าเพิ่งไปคิดเรื่องคนอื่น”
“ฝ้าย...ลูก...ผมจะไปหาลูกเมียของผม” นักรบพยายามลุกขึ้นจากเตียง หากแต่ก็ทำไม่ได้ดั่งใจ
“คนไข้อย่าเพิ่งเคลื่อนไหวนะคะ ให้คุณหมอตรวจก่อนนะคะ” นางพยาบาลเปิดประตูเข้ามาเห็นคนไข้หัวดื้อกำลังจะพยายามลุกขึ้น จึงเอ่ยห้ามไว้
นักรบน
