เพียงเพราะข้าเป็นบุตรอนุ ถึงได้รับบทร้ายรึ

เปลี่ยนสาวใช้ทั้งเรือน

บ่าวในจวนของซีเยว่คุกเข่าลงเนื้อตัวสั่นเทาไปด้วยความหวาดกลัว ผู้ใดจะไม่รู้บ้างว่า คุณหนูรองเว่ยซีเยว่ เป็นบุตรสาวที่เว่ยหมิงเอ็นดูมากที่สุด

อาจจะด้วยเห็นใจนางที่สูญเสียมารดาตั้งแต่เล็ก ทั้งยังรักมารดาของนางมากกว่าฮูหยินเอกหรืออนุคนอื่น

“ทะ ท่านพ่อ” ซีเยว่ที่เพิ่งรู้สึกตัวเมื่อครู่ ก็ได้ยินเสียงของบิดาที่กำลังมีโทสะอยู่ นางจึงเอ่ยเรียกเสียงเบาออกมา

“อาเยว่ เจ้าเป็นเช่นใดบ้าง” เว่ยหมิงพุ่งตัวเข้ามาหาซีเยว่ที่เตียงของนาง

เป็นเวลาที่อู๋ซื่อเดินมาถึงที่เรือนของซีเยว่พอดี ด้วยกลัวว่าซีเยว่นางจะเอ่ยบอกความจริงกับผู้เป็นสามี นางจึงได้รีบเดินเข้ามา

“สวรรค์ อาเยว่ เจ้าฟื้นแล้ว เจ้าทำให้แม่ใหญ่กับบิดาของเจ้าตกใจเสียแทบแย่” อู๋ซื่อรีบพุ่งตัวเข้ามาจับมือของนางไว้แน่น ราวกับจะเอ่ยบอกว่าห้ามเอ่ยเรื่องที่นางใช้ให้ออกไปซื้อของเด็ดขาด

ทุกครั้ง เพียงแค่นางส่งสายตาซีเยว่ก็ล้วนเข้าใจในสิ่งที่นางคิดจะบอกอยู่แล้ว แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่กับครั้งนี้

“แม่ใหญ่ ฮึก...ของที่ข้าซื้อมาให้พี่หญิงครบหรือไม่เจ้าคะ ฮึก...ข้าเห็นว่าฝนทำท่าจะตกจึงได้รีบร้อนกลับเรือน ไม่รู้ว่าได้ของครบหรือไม่” แม่นมจินและบ่าวให้จวนต่างตกตะลึงไม่น้อย ที่ซีเยว่นางเอ่ยเรื่องเช่นนี้ออกมา

แม้แต่อู๋ซื่อก็ใจกระตุก จนเผลอหันไปมองใบหน้าของผู้เป็นสามี ก็เห็นว่าเขามองมาทางนางเช่นกัน

“เจ้าหมายความเช่นไร อาเยว่ เจ้ามิได้ออกไปเที่ยวเล่นเช่นนั้นรึ” น้ำเสียงของเว่ยหมิงแข็งกร้าวจนน่าหวาดกลัว

“โถ่...ท่านพี่ อาเยว่นางก็ออกไปเที่ยวเล่นเช่นทุกครั้ง นางคงจำสับสนเจ้าค่ะ ก่อนหน้านี้ข้าฝากนางซื้อของให้ชิงชิง แต่คงเป็นด้วยพิษไข้ นางถึงได้จำผิดจำถูกเช่นนี้” อู๋ซื่อบีบมือของซีเยว่แน่นขึ้น

“จริงรึ อาเยว่” เว่ยหมิงบอกบุตรสาวที่ใบหน้าซีดขาวบนเตียงอย่างสงสัย

“หึ แม่ใหญ่ ท่านคิดว่าข้าเพ้อจากพิษไข้ใช่หรือไม่ แต่เปล่าเลย ข้าไม่ได้เพ้อ เรื่องที่ท่านสั่งล้วนเป็นสิ่งที่ข้าให้ความสำคัญเป็นอันดับแรก แม้แต่ตอนที่ข้าไร้สติ ข้ายังกังวลว่าจะซื้อของให้พี่หญิงไม่ครบเลยเจ้าค่ะ” ซีเยว่แสร้งทำหน้าเศร้าออกมา

เมื่อรวมกับอาการที่ยังไม่ฟื้นตัวดีของนางก็ยิ่งทำให้นางน่าเห็นใจเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม

ซีเยว่รู้สึกตัวตั้งแต่ก่อนที่บิดาของนางจะเดินเข้ามาแล้ว นางคิดทบทวนเรื่องราวที่ทำให้ตัวนางนอนล้มป่วยอยู่บนเตียง เพื่อจะได้เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด

ในเมื่อได้ย้อนกลับมา หากคิดว่านางร้ายกาจ นางก็จะร้ายให้เหลือแสน เอาคืนคนที่ทำร้ายนางทั้งหมด นางจึงคิดที่จะหว่านพืชลงไปในใจของบิดา เรื่องที่นางถูกรังแกจากอู๋ซื่อมาตลอด

“เรื่องนี้ข้าจะสอบสวนอีกครั้ง อาเยว่ เจ้าพักต่ออีกหน่อยดีหรือไม่” เขาสงสารบุตรสาวคนรองที่เอ่ยเรื่องราวออกมาแทบจะไม่มีเสียงให้ได้ยิน

“ท่านพ่อ ลูกอยากจะขอท่านอีกสักเรื่องเจ้าค่ะ” ซีเยว่สะบัดมือจากการเกาะกุมของอู๋ซื่อออก แล้วคว้าเอามือของเว่ยหมิงเข้ามาจับไว้แน่น

“เจ้าว่ามาเถิด” เขานั่งลงข้างเตียงของนาง เพื่อจะได้ฟังสิ่งที่นางพูดให้ชัดขึ้น

“ลูกอยากเปลี่ยนสาวใช้ในเรือนทั้งหมด แม่นมจินลูกก็ขอคืนให้ท่านแม่ใหญ่ ส่วนเรื่องสาวใช้ที่จะเข้ามาทำงานในเรือนของลูก ลูกขอเลือกเองเจ้าค่ะ”

“ไม่ได้!!! ข้าเป็นผู้ดูแลเรือนหลัง เจ้าจะมาเอาแต่ใจเช่นนี้ได้อย่างไร” อู๋ซื่อกรีดร้องออกมาอย่างลืมตัว

“ท่านแม่ใหญ่ ท่านก็เห็น สาวใช้พวกนี้หรือแม้แต่แม่นมจิน พวกนางล้วนแต่ออกไปซื้อข้าวของแทนข้าได้ แต่เหตุใดนางถึงปล่อยให้ข้าออกไป ทั้งที่รู้ว่าฝนใกล้จะตกแล้ว แค่ก แค่ก...” ซีเยว่แสร้งไอออกมา จนใบหน้าของนางแดงก่ำไปทั้งหน้า

“แต่ว่า...” อู๋ซื่อที่ไม่ยินยอมก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“พอแล้ว!!! เปลี่ยนก็ดี สาวใช้พวกนี้ล้วนไม่ได้ความ แม่นมจินก็ด้วย สั่งสอนจนอาเยว่นางเสียคนหมดแล้ว” เขาปรายตามองไปที่อู๋ซื่ออย่างตำหนิ ด้วยรู้แก่ใจว่า แม่นมจินเป็นคนของนาง

ยามนั้นที่อู๋ซื่อจัดการให้แม่นมจินมาดูแลซีเยว่ เขายังอยู่ในช่วงเวลาที่เศร้าโศกที่สูญเสียมารดาของซีเยว่ไป จึงไม่ได้สนใจว่าผู้ใดเลี้ยงดูนาง

แต่เมื่อจะจัดการเปลี่ยนตัวแม่นมใหม่ ซีเยว่ก็ติดแม่นมจินไปเสียแล้ว พอบุตรสาวเอ่ยเรื่องการเปลี่ยนสาวใช้ใหม่ครั้งนี้ เขาจึงเห็นด้วยกับนางแทบจะในทันที

“ขอบคุณท่านพ่อเจ้าค่ะ” นางจับมือของเว่ยหมิงมาถูที่แก้มอย่างออดอ้อน

แววตามองเว่ยหมิงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด นานเพียงใดแล้วที่ซีเยว่ไม่เข้ามาออดอ้อนเขาเช่นนี้ นางมักจะบ่ายเบี่ยงไม่ยอมมาพบเขา ด้วยนิสัยยามเติบโตที่เปลี่ยนไปไม่น้อยของนาง ที่กลายเป็นคนดื้อรั้น เขาก็เบื่อหน่ายเกินกว่าจะใส่ใจเรื่องของนาง

ยิ่งใบหน้าของซีเยว่ละม้ายคล้ายมารดาของนางอยู่หลายส่วน ยิ่งทำให้เว่ยหมิงอดจะเอ็นดูนางเพิ่มขึ้นมาไม่ได้

ผิดกับอู๋ซื่อที่จ้องมองมาทางสองพ่อลูกที่แสดงความรักกันอย่างโกรธแค้น นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดซีเยว่จึงไม่ฟังคำสั่งนางอีก ด้วยใบหน้าของซีเยว่ที่เหมือนสตรีที่เป็นหนามแทงใจนาง อู๋ซื่อแทบจะคุมตัวนางไม่อยู่อยากจะเข้าไปกระชากให้ทั้งสองแยกจากกัน

หากไม่ได้แม่นมจินสะกิดเรียกสตินางไว้เสียก่อน นางคงได้ทำเรื่องโง่ๆ ลงไปแล้ว

“คุณหนูรองท่านไม่ต้องการบ่าวแล้วรึเจ้าคะ” แม่นมจินคุกเข่าลงสะอื้นไห้อย่างปวดใจ

“อาเยว่ เจ้าดูแม่นมจิน นางเลี้ยงดูเจ้ามา ถูกเจ้าออกปากไล่เช่นนี้ นางคงปวดใจไม่น้อย” อู๋ซื่อได้ที ก็รีบเอ่ยออกมา

“หากแม่นมจิน รักข้าจริงดังที่ปากท่านว่า ท่านคงไม่เลี้ยงดูข้ามาให้กลายเป็นคนร้ายกาจเพียงนี้” คำพูดตัดพ้อที่ออกมาจากปากของซีเยว่ทำให้แม่นมจินที่สะอื้นไห้อยู่ถึงกับลืมตัวหยุดร้องไห้กลางคัน

“หึ” เว่ยหมิงส่งเสียงขึ้นจมูกอย่างไม่พอใจ เมื่อมองไปที่แม่นมจินที่กำลังตกตะลึงอยู่

“เช่นนั้นก็แล้วแต่ท่านพี่เห็นสมควร น้องว่าปล่อยให้อาเยว่พักก่อนดีหรือไม่ สาวใช้ก็ค่อยจัดการหลังจากที่อาเยว่หายดีก็แล้วกัน” หากยังอยู่ต่อมีหวัง ซีเยว่นางได้เอ่ยฟ้องเรื่องที่ผ่านมากับสามีของนางแน่

“ไม่เจ้าค่ะ ให้พวกนางออกไปจากเรือนข้าตั้งแต่วันนี้เลย เหลือไว้เพียงเสี่ยวชุยคนเดียวพอ หลังจากที่ลูกหายดีแล้ว ลูกจะไปเลือกสาวใช้ด้วยตนเอง” ซีเยว่ไม่ต้องการให้คนของอู๋ซื่ออยู่ให้นางรำคาญลูกตาอีก

“ได้ๆ เจ้าพักเถิด พ่อจะจัดการให้เจ้าเอง” เว่ยหมิงไม่ได้หันไปมองหน้าเมียเอกของตน เขาจึงไม่รู้ว่านางไม่พอใจมากเพียงใด

ซีเยว่นางเองก็ไม่สนใจ ในเมื่อชื่อเสียงของนาง เอาแต่ใจตนเองอยู่แล้ว หากจะก่อเรื่องเพิ่มอีกเรื่องจะเป็นอันใดไปเล่า

เว่ยหมิงไล่สาวใช้พร้อมทั้งแม่นมจินออกจากเรือนของซีเยว่ไปทั้งหมด เหลือไว้เพียงเสี่ยวชุยเพียงผู้เดียว

ที่ซีเยว่นางเลือกเสี่ยวชุยก็ด้วย นางเป็นสาวใช้ข้างกายมารดาของนางมาก่อน ในตอนแรกเสี่ยวชุยก็จะต้องมาทำหน้าที่แม่นมให้นาง แต่ซีเยว่ที่ถูกแม่นมจินคอยเป่าหูมาตลอด จึงไล่ให้นางไปเป็นเพียงสาวใช้ทิ้งของเสีย ไม่ให้อยู่รกตาของนาง