ลลิล...
"มึงเจ็บมากหรือเปล่า" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฉันไม่คุ้นหูเลยสักนิดพร้อมกับเอามือมาแตะตรงมุมปากของฉันที่มีรอยช้ำจากการถูกแม่ทำร้ายด้วยการตบเมื่อตอนเย็นแม่ไม่เคยทุบตีทำร้ายฉันรุนแรงมากขนาดนี้แต่เพราะฉันไม่มีเงินให้ตามที่ท่านต้องการ แม่ก็เลยทำร้ายฉันอย่างไม่ยั้งมือฉันอดน้อยใจในชีวิตของตัวเองไม่ได้ แม่ทำไมไม่รักฉันเหมือนแม่คนอื่นๆที่รักลูกตั้งแต่ฉันมาอยู่กับคุณท่านแม่ไม่เคยมาเยี่ยมฉันเลยสักครั้งมีแต่ฉันที่แอบไปหาแม่แล้วก็ถูกแม่ไล่ให้กลับ จนกระทั่งแม่รู้ว่าฉันแต่งงานกับหลานชายคุณท่านแม่ถึงเริ่มมาขอเงินซึ่งฉันก็ให้ได้เท่าที่ฉันมี แต่มันก็คงไม่เคยพอสำหรับแม่เพราะฉันรู้ว่าแม่เอาเงินไปเข้าบ่อนจนหมดพอเงินหมดก็มาขอฉันซึ่งฉันก็ให้แม่ตลอดทิปที่ได้ฉันไม่มีเก็บเลยเพราะแม่มักจะมาขอทั้งที่เงินเดือนฉันก็ให้ทุกเดือน
"กูถามว่าเจ็บหรือเปล่าทำไมไม่ตอบ" ฉันตื่นจากภวังค์ความคิดเมื่อเขาถามย้ำอีกครั้ง
"เจ็
