สองอาทิตย์ผ่านไป
ริชาร์ทก็เคลียร์งานทุกอย่างที่ไร่ชนาธรวานิชและแบ่งงานให้เป็นสัดส่วน พร้อมกับมีลูกน้องที่ไว้ใจคอยดูแลไร่จนไม่มีอะไรน่าห่วงอีก เขาก็เดินทางเข้ามากรุงเทพพร้อมกับมาโนช ที่เขายกให้เป็นคนสนิทของเขาเพื่อคอยช่วยงานของเขาต่อไป
“ไงเจ้าแสบ กลับบ้านได้สักทีนะ ปู่นึกว่าแกจะหลงป่าหลงเขา ไม่กลับมาที่นี่ซะแล้ว” นิรุจเอ่ยพูดออกไป เมื่อหลานชายเดินเข้ามาหาในห้องทำงานของเขาซึ่งอยู่ในคฤหาสน์หรู ก่อนจะมองหลานชายอย่างสำรวจ เพราะริชาร์ทนั้นเปลี่ยนไปจากเดิมมากทีเดียว ทั้งมีหนวดมีเคราขึ้นที่หน้าและใบหน้าก็ดูคล้ำๆไปจากเมื่อก่อน
“ผมก็อยากอยู่ที่ไร่แหละครับปู่ แต่ทำไงได้ล่ะก็เมียผมหนีมาอยู่ที่นี่นิ ผมก็ต้องตามมาง้อเธอหน่อยสิครับ” ริชาร์ทพูดไปด้วยเสียงปกติ แต่กลับทำให้นิรุจหูผึ่งเลยทีเดียว กับคำว่าเมียที่ริชาร์ทพูดออกมา
“ใครเมียแกเจ้าริก ทำไมแกแต่งงานมีเมียแล้วไม่บอกปู่ห้ะ เห็นปู่เป็นหัวหลักหัวตอหร
