ขุนเขาหอบเอาความเจ็บช้ำออกมาจากห้องฉุกเฉิน เขาล่องลอยเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณก็ไม่ปาน เขาทำอะไรไม่ถูกแล้วในตอนนี้ ถ้าเธอเป็นอะไรไป เขาต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ๆ
นทีก็ยืนจ้องอยู่แต่ไม่ได้พูดอะไร
"พี่นิสา ฮึกๆๆ อย่าเป็นอะไรไปเลยนะ" แตงกวาร้องไห้จนตัวโยน นทีก็เดินเข้ามาสวมกอดทันที
"อย่าร้องแตงกวา อย่าร้อง" นทีพูดกับแตงกวา แต่สายตากลับมองไปที่ขุนเขา ที่นั่งกุมขมับน้ำตาไหลออกมาเงียบๆ
เข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆ ไม่ต่างจากคนทั้งสามที่นั่งกันไม่ติดทำอะไรไม่ถูก มัวแต่ชะเง้อดูประตูห้องฉุกเฉินอยู่ อย่างมีความหวัง
ผ่านไป 2 ชั่วโมง หมอคนเดิมก็ออกมา ทั้งสามคนก็กู่กันเข้าหาหมอทันที
"ตอนนี้คนไข้ พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ"
"จะ...จริงหรอครับหมอ ขอบคุณมากนะครับ" ขุนเขาพูดขึ้นด้วยความดีใจ
"แล้ว ละ...ลูกผมละ ลูกผมปลอดภัยไหมครับหมอ" เขาถามด้วยความตื่นเต้น
"ปลอดภัยดีครับ ถือว่าอาการของคุณแม่ ส่งผลกระทบต่อลูกไม่
