สองข้างทางที่จะเข้าไปในไร่ตอนนี้เริ่มเงียบงัน เพราะไม่ค่อยมีรถผ่านมาทางนี้เท่าไหร่นัก มีเพียงเสียงเพลงเบาๆ ที่เปิดคลออยู่ ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมา ก่อนที่ความเงียบนั้นจะจบลงเมื่อเขาเป็นฝ่ายพูดขึ้น
"วันนี้เธอแต่งตัวสวยดีนะ ฉันไม่รู้เลยว่าเธอมีชุดแบบนั้นด้วย" เพราะปกติเธอใส่แต่ยูนิฟอร์มพนักงาน
"..." เธอไม่พูดอะไร ทั้งยังจดจ้องกับวิวข้างทางอยู่
"นี่ ฉันพูดกับเธออยู่นะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะหงุดหงิด
"..." เธอก็ยังคงเงียบอยู่เหมือนเดิม เพราะไม่อยากเสวนาอะไรกับคนแบบเขา ให้ต้องมีปากมีเสียงกัน แต่หารู้ไม่ยิ่งเธอเงียบ ยิ่งเหมือนเป็นประกายจุดความเดือดดานในตัวเขา
เอี๊ยดดดดดดดด!!! เขาเบรครถจนเสียงดัง ทำให้เธอเกือบหน้าทิ่ม ถ้าไม่มีเข็มขัดนิรภัยช่วยไว้
"นี่ คุณทำอะไรของคุณ"
"อ้าปากได้แล้วหรอ ทำไม! ฉันชมนี่ไม่มีความหมายอะไรเลยใช่ไหม" เขาโผงผางพูดขึ้นมาด้วยความโมโห
"อะไรของคุณ" เธอจ้องหน้
