รถตู้หรูคันสีขาววาววับของบุษบา ก็ค่อยๆ เปิดออกมา พร้อมกับบุษบาและชนิสา ที่เดินลงมา ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น พากันยิ้มออกมาอย่างดีใจ ต่างจากขุนเขาที่ตาแดง และพยายามจะเดินเข้าไปหานิสา
"แกหยุดอยู่ตรงนั้น" บุษบาพูดขึ้นด้วยความรู้สึกที่ไม่ดีต่อลูกชาย
"หนูนิสาของป้า เป็นยังไงบ้าง นี่ตามหาหนูกันทั้งคืนเลยลูก" ป้าแววพูดพร้อมกับสวมกอดเธออย่างอบอุ่น รวมถึงแตงกวา และพนักงานผู้หญิงอีกหลายๆ คนด้วย
"นิสาไม่เป็นอะไรค่ะ..." เธอพูดพร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตา ตาเธอบวมและแดงมากๆ
"ทุกคนเป็นห่วงนิสามากนะ ออกตามหากันทั้งคืนเลย พี่ดีใจนะที่นิสาไม่เป็นอะไร"
"ขอบคุณทุกคนมากๆ เลยนะคะ" เธอยิ้มออกมาพร้อมน้ำตา อบอุ่นหัวใจมาก คนหลายสิบชีวิตเป็นห่วงเธอขนาดนี้
"นิสาฉัน..." ขุนเขาพูดเสียงแผ่วเบาแต่ไม่มีใครสนใจ
"ไปพักผ่อนนะนิสา ไม่ต้องคิดอะไรมากแล้ว ไปส่งนิสาด้วยนะพี่แวว"
"ค่ะคุณผู้หญิง" ป้าแววตอบรับพร้อมโอบกอดชนิสาไว้
