“ร้องไห้ออกมาได้เลยลูก ร้องให้เต็มที่ แม่จะอยู่ข้างๆ ตรงนี้ไม่หนีไปไหน” คุณรังรองลูบที่แผ่นหลังด้วยความสงสาร หลังจากงานแต่งงานเพียงแค่หนึ่งวันเท่านั้น ผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ก็ต้องเสียบิดาไป ความสัมพันธ์กับสามีที่มันกระท่อนกระแท่นอยู่แล้ว มันคงจะทำให้เพียงพิณนั้นทุกข์ใจอยู่ไม่น้อย อย่างน้อยการได้ระบายออกมา มันก็น่าจะดีกว่าการต้องอยู่เพียงลำพัง และต้องแกล้งเข้มแข็ง
ภาพแม่สามีและลูกสะใภ้ที่กอดกันร้องไห้นั้นทำให้ธีร์หมั่นไส้เป็นอย่างมาก นี่คงจะประจบอะไรมารดาเขาอีกสิท่า แม้แต่งานศพยังไม่เว้น เขาไม่ได้ต้องการมาที่นี่สักนิด แต่เพื่อความเหมาะสม เขาก็เลยต้องมาที่งานตามคำสั่งของมารดา
“ปล่อยเขาจัดการตัวเองเถอะครับคุณแม่ไม่ต้องโอ๋มากขนาดนั้นหรอก โตๆ กันแล้ว” ธีร์เอ่ยกับมารดาทันทีที่เข้ามาหาคนทั้งคู่ ในขณะที่มารดาเขายังกอดหญิงสาวอยู่
“ปากไม่แขวะน้องสักวันก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอกนะ” คุณรังรองหันมาตำหนิบ
